Gecenin en çıplak saatleriydi. Ahşap duvarlı odanın bir köşesindeki soba, içindeki ateşin yorgunluğuyla iyice sessizleşmişti. Fakat sobanın üzerinde kendi hâlinde duran ufak cezve taşıdığı tarçınlı suyun kokusunu hâlâ yayıyordu etrafa. Yoksa koku çoktan her tarafa sinmiş miydi?
Bu da mümkündü.
Annesi genç adam lise çağındayken ölmüştü. Oğlunu okula yolcu ederken karşısına geçip”Ekrem’im.” der ve yüzünü iki eliyle kavrayıp güzel dileklerde, öğütlerde bulunurdu. Sonra annesi öldü Cahit Ekrem’in; bir müddet yalnız başına çıktı kapıdan. Ara sıra kendi ellerini koydu yanaklarına, babasının, bu hareketini görmeyeceğinden emin olduğunda. Şimdi, babasını da beş sene önce kaybetmiş hâlde otuzuna yaklaşmış, yalnız başına yaşayan bir adamdı.
Ölüm bunca yakın ve böylesine basitti fakat insanlar, ölmek dünyanın gerçekleşmesi en zor olayıymış gibi davranmaktan vazgeçmiyorlardı. Kalan, fotoğraflar olunca farkına varılıyordu ki zaman çok kıymetli şeydi.
Müşteri beklerken oturduğu yerden yine sokağı izliyordu ki bir anda tüm algıları açıldı, avucunun sardığı çay bardağı derisini eritti sanki. Uzun kirpiklerinin altında parıldadı açık renkli gözleri. Hiçbir sonbahar rüzgârını bu denli derinden hissetmemişti.
Önünden geçip giden krem rengi paltolu şu kadın, burnuna inanılması güç güzellikte bir koku armağan etmişti;
Cahit ciğerlerinin her bir noktasını bu rüzgârla doldurmaya orada ant içmişçesine kabarttı göğüslerini.Kabanının yakalarını kaldırdı ve kadın sokağın köşesinden dönüp de gözden kaybolana dek yürüdükçe dalgalanan sarıya çalar kumral renkteki saçlarına bakmayı sürdürdü.