Ben çocukken söylenen her şeye, okuduğum her şeye ve aşırı çalışan hayal gücümün gönderdiği her mesaja inanırdım. Bu nedenle epey gecemi uykusuz geçirirdim ama, yaşadığım dünya da huzurlu geçen geceler karşılığında takas edemeyeceğim renkler ve dokularla dolu olurdu.

“Bir madeni paranın bir treni raydan çıkaracağına inanıyorum. NewYork kanalizasyonunda timsahlar ve tabii ki midilliler kadar büyük fareler olduğuna inanıyorum.

Çelik bir çubukla bir insanın gölgesinin koparılabileceğine inanıyorum. Bir Noel Baba olduğuna ve Noel zamanında sokakta gördüğüm o kırmızı elbiseli insanların onun yardımcıları olduğuna inanıyorum.

Çevremizde gözle görülmeyen bir dünya olduğuna inanıyorum. Golf toplarının içinde zehirli gaz olduğuna ve ikiye kestiğiniz takdirde çıkan gazın insanı öldüreceğine inanıyorum. Her şeyden çok da hayaletlere inanıyorum.

Rüyalar Karabasanlar I Özeti

Birkaç yıl önce gördüğüm bir film geldi aklıma. Filmde silahlı soyguncular,sahte trafik İşaretleriyle zırhlı bir arabayı çöle yöneltmişlerdi.Sürücü numarayı yutup da çöldeki toprak yola girince (çölde çiftlik yolları,koyun sürüleri için patikalar, hiçbir yere gitmeyen eski devlet yolları gibi binlerce yol vardır) hırsızlar işaretleri kaldırmışlar, sonra muhafızlar arabadan inmeden zırhlı aracı kuşatmışlardı.Sonra muhafızları öldürmüşlerdi.

Bunu hatırlıyordum.Muhafızları öldürmüşlerdi.Birden gerçeğe dönüverdim. Dolan’ın arabası tam önümde, yolun kenarına park etmişti. Kendi kendini onaran türden olsa da lastiklerinden biri inmişti. Hayır, inmiş değildi. Patlamış ve yarısı jant dan dışarı fırlamıştı.

Yerdeki sivri bir kaya parçası minyatür bir tank tuzağı oluvermişti. İki korumasından biri arabanın önüne krikoyu takmaya çalışıyordu. Diğeri Dolan’ın yanındaydı. Çölde olsalar bile görevlerini sav-saklamıyorlardı. Biri kapının zilini çalınca güvenlik elemanı gelip açtı. Beşi birden konuşup şakalaştı.

Güvenlik memuru kadınlardan birine parmak atmaya çalıştı ve kadın gülerek adamın eline vurdu. Kadınlardan biri kamyonete binip bahçeye sürdü. Muhafız kapıyı kilitlerken diğerleri konuşarak eve doğru yürüdüler.Yüzümden aşağı terler boşanıyordu; ter değil de, yağdı sanki.

Kalbim gümlüyordu içimde.Dikiz aynasında görüş alanımdan çıkmışlardı. Bir kumar oynayıp başımı çevirip baktım.Kamyonetin arka kapılarının açıldığını gördüm.Kadınların birinin elinde bir çarşaf yığnı, diğerinde havlular, üçüncüsünde elektrikli süpürge vardı.

Tamam mı? Hazır mısınız? Güzel. Buyurun elim. Artık yola düşüyoruz. Ben yolu biliyorum. Sizin bütün yapmanız
gereken şey elimi sıkıca tutmak olacaktır… ve inanmak.”