Dostum, göründüğüm gibi değilim. görünüş sadece giydiğim bir elbisedir. senin sorgularından beni, benim kayıtsızlığımdan seni koruyan, özenle örülmüş bir elbise. benim içimdeki ‘ben’, dostum, sessizlik içinde oturur, sonsuzluğa dek kalacak orada, doyulmaz, erişilmez. ne söylediklerime inanmanı, ne de yaptıklarıma güvenmeni isterim çünkü sözlerim senin aklından geçenlerin dile getirilmesinden, yaptıklarımsa umutlarının eylemleştirilmesinden başka bir şey değildir..
Halil Cibran’ın gençlik döneminde yazdığı Meczup’ta, “normal” bir insanın toplumda işleyebilmesi için, insanın benliğini çürüten ve bu benliği kolektif bir amaç uğruna tekrar tanımlayan bir dünyada kimliğini idame ettirebilmesi için birtakım maskelere bürünmesi gerektiği ele alınır. Kişinin maskesinden arınması, düşünmesi, konuşması ve kendi olabilmesi, toplumun gözünde onu meczup kılar.
Cibran, bu maskelerden kurtulan, özbenliğine karşı dürüst olan ve hakikatin peşinden koşan bir insanın özgür olduğunu dile getirir; fakat bunun da bir bedeli vardır; bu bedel de yalnızlıktır. Otuz dört kısa hikâyeden oluşan bu kitapta Cibran, maskelerinden arınmış bir meczubun gözünden okuyucuya benzersiz bir toplum eleştirisi sunar
Nasıl delirdim bilmek ister misiniz?
Özgürlüğü ve huzuru duyumsadım deliliğimde. Kimseye mecbur olmamanın, belki biraz da yalnızlığın özgürlüğüyle anlaşılmamanın huzurunu duydum. Biz delileri anlayanlar, içimizdeki bir şeylere sahip olmak isterler. Bunun için iyidir anlaşılmamak, kimse egemenlik ilan edemez üzerinizde.
“Erkek kardeşim dağ ve kız kardeşim denizin arasında oturuyorum.
Biz üçümüz biriz yalnızlıkta ve bizi birbirimize bağlayan sevgi derin, güçlü ve tuhaf. Hayır, kız kardeşimin derininden derin, erkek kardeşimin gücünden güçlü ve benim deliliğimin tuhaflığından da tuhaf bu sevgi.
Gri şafağın bizi birbirimize görünür kılmasının üstünden asırlar geçti; onca dünyanın doğumuna, erişkinliğine ve ölümüne şahit olduk ama hala genç ve şevk doluyuz.”