Boğazında kanayan bir kesik olsa ve bir hekim o kesiği dikmeye çalışsa Lamora iğneyle ipliği çalar ve kahkahalar atarak geberip gider. Çocuk… çok fazla çalıyor.” Camorr şehri, tarihi boyunca pek çok soysuzluğa, yolsuzluğa, uğursuzluğa, hırsızlığa tanıklık etmiş, büyülü atmosferinde her birini tek tek sindirebilmiştir;
Camorr’un Belasının ismi şehrin nemli duvarlarında yankılanana kadar… Camorr’un Belasının yenilmez bir silahşor, usta bir hırsız, duvarlardan geçebilen bir hayalet ve fakirlerin dostu olduğu söylenir.
İşte o efsanevi “Bela” narin yapılı, gözü kara ve becerikli Locke Lamora’dır. Locke kimsenin beceremediği bir ustalıkla zenginleri soymasına rağmen, bir başka efsanedeki büyük okçunun aksine çaldıklarından fakirlere tek bir kuruş bile koklatmaz. Locke’un tüm kazancı kendisi ve isimlerinin hakkını fazlasıyla veren hırsızlar çetesi Centilmen Piçler içindir.
Onların sahip olduğu tek ev olan ve her türlü dümen, hile ve numaralarını gerçekleştirdikleri kadim Camorr şehrinin kaprisli ve renkli yeraltı dünyası, içten içe çürümekte ve gizli bir savaş yüzünden parçalanmaktadır.
Tek ayak üzerinde onlarca yalan söyleyen Locke ve çetesi, bu büyülü dünyada bu kez tek ayaklarını bile yere basamadan içerisine düştükleri ölüm oyunundan kurtulmak zorundadır. Yarattığı dünya ve kuvvetli kalemi sayesinde Patrick Rothfuss, Brandon Sanderson gibi isimlerle adı sık sık anılan Scott Lynch, çarpıcı romanı Locke Lamora’nın Yalanlarında bir macera kitabının sürükleyiciliğini, bir fantastik kitabın yaratıcılığıyla birleştirip üzerine George R. R. Martin’in okuyucuyu beklemediği yerden vurmayı başaran anlatımını katıp, bizlere eşsiz bir hayal dünyası sunuyor.
Kitap dan Kısa Alıntı
Camorr’un Hırsız başı, Yetmiş Yedinci Sendovani Yılının uzun ve nemli yazının ortasında Lamora adlı çocuğu satmak için çaresizce bir umutla Perelandro Tapınağındaki Gözsüz rahip’e ani ve habersiz bir ziyarette bulundu.
“Elimde tam sana göre bir kelepir var!”
diye söze girdi Hırsız başı, şüphe uyandırabilecek bir üslupla.“Calo ve Galdo gibi bir kelepir olmasın sakın?” dedi Gözsüz Rahip. “Hâlâ o sırıtkan ahmaklara senden öğrendikleri kötü huyları unutturup asıl ihtiyaç duyduğum kötü huyları öğretmeye çalışıyorum.” “Hadi ama Zincir.” Hırsız başı omuz silkti. “Seninle pazarlık ederken onların kendi bokuyla oynayan birer maymun olduklarını söylemiştim.
O sırada bu senin için bir…” “Yoksa Sabetha gibi bir kelepir mi?” Rahibin gür ve derin sesi Hırsız başının itirazını gerisingeri adamın boğazına tıktı.
“Onun için ölü annemin diz kapaklarından başka elimde avucumda ne varsa aldığını hatırlıyorsundur eminim.