Kitap türü olarak polisiye vardır, aşk vardır, dram vardır, gerilim vardır, klasikler vardır ancak bana göre fantastik türü bambaşka bir yere koymamız gerekiyor.
Bu tür içindeki kitap Kralların Yolu gibi bir kitap ise yapabileceğimiz şeyler evimizin ya da kütüphanemizin en güzel köşesini ona ayırmak, zaman zaman sayfalarını açıp kendimizi bu olağanüstülüğe bırakmak ve yeni bir evren, yeni bir tarih, yeni yaratıklar, yeni insan soylarını yaratan bu hayal gücünün önünde saygıyla eğilmek.
Son Issızlık’tan önceki günlerin özlemini çekiyorum.
Elçiler’in bizi terk etmesinden ve Parlayan Şövalyeler’in bize karşı dönmesinden önceki çağın. Dünyada hâlâ büyünün ve insanoğlunun kalbinde de onurun olduğu zamanın…
Dünyayı ele geçirdik ve sonra da onu kaybettik. Görünüşe göre insan ruhu için hiçbir şey zaferin kendisinden daha zorlu değil.
Yoksa o zafer, en başından beri bir aldatmaca dan başka bir şey değil miydi? Onlar ne kadar zorlu savaşırsa, direnişimizin de o kadar güçlendiğini mi fark etti düşmanlarımız? Belki de ısı ve çekicin sadece daha kaliteli kılıçları mümkün kıldığını gördüler. Ama çeliği yeteri kadar uzun bir süre boyunca bırakırsan, eninde sonunda paslanıp gider.
İzlediğimiz dört kişi var. Birincisi hekim, tıbbı bir kenara bırakıp içinde bulunduğumuz dönemin en vahşi savaşında bir asker olmaya zorlanmış. İkincisi öldürürken ağlayan bir katil, bir suikastçı. Üçüncüsü yalancı; bir hırsızın kalbi üstüne bir alimin cübbesini giymiş genç bir kadın. Sonuncusu ise bir yüce prens, yani savaş açlığı tükenirken gözleri geçmişe açılmış olan bir savaş beyi.
Dünya değişebilir. Dalga bağlama ve Parekullanma geri dönebilir; antik çağların büyüleri tekrar bizim olabilir. Bu dört kişi bunun anahtarı. Bir tanesi bizi kurtarabilir. Ve bir tanesi de bizi yok edecek.
Bir roman yazarının liderliğin nasıl iş gören bir mekanizma olduğunu ve sevginin insan kalbine nasıl kök saldığını böylesine anlaması sık görülen bir durum değil. Sanderson şaşırtıcı derecede zeki bir adam. Orson Scott Card