Zaman geçiyor. Virüsten ölenlerin sayısı artıyor ve Rhine çaresizce cevaplarını arıyor. Rhine, işkencelerinden kaçtığı kayın pederinin ağabeyi Reed’in beklenmedik dostluğuyla yeniden hayat buluyor. Ancak adamın derme çatma evine sığınsa da geçmişindeki insanlar bir türlü yakasını bırakmıyor.
Gabriel’ın hayali durmadan rüyalarına girerken, kardeş eşi Cecily, Rhine’ın tarafını seçiyor. Bu sırada, Rowan’ın liderliğini yaptığı yeraltı örgütüyle geri dönüşü olmayan işlere imza attığını öğrenen Rhine, onu durdurmak için harekete geçiyor. Ama atıldığı macerada öğrendikleri ve ailesinin ondan gizlediği geçmişi kafasını daha da karıştırıyor.
Lauren DeStefano’nun “Kimyasal Bahçe Üçlemesi”nin nefes kesici bu son romanında Rhine tüm bildiklerinin aslında bir yalan olabileceği gerçeğiyle karşı karşıya.
Atlastaki nehir hâlâ akıyor. İncecik bir çizgi hâlinde artık var olmayan bir diyara yükler taşıyor. Onunla aynı adı paylaşıyoruz, nehir ve ben. Eğer bunun bir sebebi varsa bile, annemlerle mezara gitti. Ama nehir hayallerimden çıkmıyor. Okyanusa doğru yol aldığını düşlüyorum. Batık şehirlere karıştığını, şişelerde eski mesajlar taşıdığını.
Bu sayfada çok vakit harcadım. Aslında Kuzey Amerika’da olmalıydım. Florida kıyılarından Providence, Rhode Island’a doğru ilerlemeliydim.
İkiz kardeşimin, ceninlerde bilimsel araştırmalar yapan bir hastaneyi bombaladığı yere doğru. Onun yüzünden kaç kişi öldü bilmiyorum.Linden huzursuzca kıpırdanıyor. “Bir kardeşin olduğunu bile bilmiyordum,” demişti ona nereye gittiğimi anlattığımda.“Ama senin hakkında bilmediklerimin listesi her geçen gün kabarıyor.”
Kardeş eşim pencereden bakıyor. Saçları ışıkta sonbahar yaprakları gibi ateş rengi parlıyor. “Yağmur yağacak,”diyor usulca. Sırf benim ısrarım yüzünden burada.
Eski kocam Linden, Cecily’nin, kayınpederi Vaughn’ın evinde güvende olmadığına hâlâ inanmıyor. Ya da belki inanıyor da bana söylemiyor. Zira Linden bugünlerde benimle yalnızca hatırımı sormak ve yakında hastaneden taburcu edileceğimi söylemek için konuşuyor. Aslında kendimi şanslı saymalıyım.
Buradaki hastaların çoğu kalabalık koğuşlarda kalıyor. Tabii hepten geri çevrilen hastalar da var. Ben yalnız ve rahatım.
Yalnızca zenginler böyle bir ayrıcalığa sahip olabilir.Kayınpederimin, eyaletteki tıp merkezlerinin neredeyse tamamına sahip olduğu düşünülürse, ben de zengin sayılırım.
Nakil için hiçbir zaman yeterince kan olmadığı ve bir buhran anında kalçamı kestiğim için iyileşmem uzun sürdü. Şimdi kanım yenilendi ve ara sıra benden kan alıp iyileştiğimden emin olmak istiyorlar. Vücudumun Vaughn’ın virüsü tedavi etme çabalarına cevap vermediğini düşünüyorlar. Vaughn’ın onlara ne söylediğinden emin değilim ama kayınpederimin en korkunç yanlarından biri de, varlığını en olmadık yerlerde bile hissettirmesidir.