Kayıp benliğini…geçmişini…şarkılarını…duygularını…

Bir el yapımı kutunun içinde, hayatın anlamını bulmuştu.

“Hani bir kadim atasözü vardır, ‘Her yaşlı adam öldüğünde, bir kütüphane toprağa gömülür’. Sana bırakmaktan en onur duyduğum şey kütüphanemdir.

Ama ya hayat hikâyemizi ne yapacağız? Sensiz geçen bunca yılı, hasretle geçen bunca zamanı ne yapacağız? Sen bizsiz büyüdün, yetiştin, biz sensiz yaşlandık…

Bunca hasret çektiğimiz  zamanın hakkından nasıl geleceğiz?

Bilmiyorum güzel yavrum. Henüz bilmiyorum. Ama bunların benimle birlikte gömülmesine gönlüm razı değil. Sana söz veriyorum, bir yolunu bulacağım.

Bunca sene biz neler yaşadık, sen yanımızda olabilsen neler olurdu, sana anlatmanın, hatta yaşatmanın bir yolunu bulacağım gözümün nuru. İlla ki bulacağım!

Sen nerede, hangi şehirlerde büyüdün? Nelere üzüldün, nelere sevindin? Kimler yaktı canını, kimler sırtını sıvazladı? Ateşlenince kimler tuttu alnını, düşünce kimler öptü dizlerini? Benim gözümün bebeği canım torunum, sen bizsiz nasıl bir hayat sürdün?

Neredesin sen Yasemin’im? Neredesin evladım?”

Akraba yok, aile yok, vatanım dediği bir yer, gönül bağı yok…

Hiç bir yere ait hissetmiyor kendini.

Ta ki o Emanet’i almaya gelene kadar!

Köy Enstitüsü mezunu bir dedenin torununa bıraktığı EMANET, sizce ne olabilir?

Kitap, Yasemin’in bilinmezliklerle dolu hayat hikayesini konu ediniyor. Çok küçük yaşta dedesi, babaannesinden koparılıp Amerika’ya götürülen 2 yaşında bir kız. Tek hayali New York’ta çalıştığı şirkete ortak olabilmek, Manhattan’da bir çatı katı sahibi olabilmek. Dedesinin ona bıraktığı emanet için gelen bir telefonla tüm hayatı öyle değişiyor , öyle güzelleşiyor ki heyecanla, bir solukta okuyorsunuz.

Emanet sayesinde, kendisiyle, kökleriyle, babasıyla, dedesiyle, babaannesiyle tanışıyor. Ülkesine kavuşuyor. Kendi kimliğini buluyor. Dedesinin nakış işler gibi ince ince işlediği defter, ona bıraktığı şeylerle adeta hayatına yeniden kavuşuyor.