Anne sıcaklığı , baba emniyeti olmayan bur dünyada ayakta kalmaya çalışan kırılganlık abidesi Duygu…
Üç yoldaşı vardı onu taşıyan. “Develerim” diyordu onlara. O develer ki İstanbul’un en arızalı tipleriydi. Her ne kadar bela makinesi olsalar da Duygu için tek gerçek vardı :
Duygu ve diğer üç çocuğun hikâyesini ele alan bu kitapta yazar başka karakterler de yer vermiştir. Bu karakterlerinde hikâyeye dâhil olması ile birlikte, kitap bambaşka bir hal alacak. Özellikle kitabın içerisinde aşk, acı, hayatın zorluklarına rağmen direnen 4 öksüz çocuk bulunmaktadır.
“Bekir candı, Ali kandı, Sedat aşkı” Ve hayat onlar için bir duadan ibaretti. İyiyim… iyiyiz… biz hep iyi oluruz. Güçlü olmayı en zorlu yollarda öğrenmiş dev bir çınardı Sedat. Hayatta yorulmuş, aşktan çoktan vazgeçmişti. Yüreğini ördüğü çelik duvarlar arasına saklamış acımasız bir adamdı o.
Acılarla atılmış düğümlerin arasında filiz verebilir miydi aşk? Meleği şeytana döndürüp, şeytanın ruhunu ele geçirebilir miydi aşk?