Ben, Earl ve Ölen Kız, Eğlenceli, bir yandan üzücü, sizi güldürebilirken ağlatacak kapasiteye de sahip bir kitap. Okurken eğlenebileceğiniz. Ölüm hakkında hem komik ve o kadarda hüzünlü bir kitap
Adım , Greg Gaines. On yedi yaşındayım . Bu kitabı ben yazdım .Pek hoş göründüğüm söylenemez ve büyük olasılıkla bir mantar beynimi yiyor. İnsan olduğumdan bile emin değilim .
Earl Jackson, arkadaşım sayılabilecek tek kişi.Birlikte vasat filmler Çekeriz. Werner Herzog 60 büyük ”ham kaynağımız.Earl genellikle şiddetli bir öfkeyle doludur.
Son sınıfta, annem beni kanser hastası bir kızla arkadaş olmaya zorladı ve bu, tüm hayatımı mahvetti.
Greg Gaınesten Bir Not (Kitabın yazarı)
Bir saat boyunca bilgisayara boş boş baktım; korkudan kafayı yememek için yapabileceğim başka bir şey yoktu. Çaresizlik içinde noktalama işaretleriyle ve yana yatık harflerle oynamaya başladım.Şunun gibi mesela: En güzel günlerimdi? Ve en kötüleri?!!
Bu da ne demekti böyle?
Bir insan bunu yapmayı neden düşünürdü ki? Bende muhtemelen olduğunu düşündüğüm beyin kemiren bir mantar hastalığınız yoksa düşünmezdi.
Mesele şu ki bu kitapla ne işim olduğu konusunda hiçbir fikrim yok. Ve sebebi, yazar olmamam. Ben bir filmciyim. Şu anda kendinize şu soruları sorduğunuzu duyar gibiyim:
1 Bu adam neden film çekmiyor da kitap yazıyor?
2 Bunun beyin mantarı olayıyla bir ilgisi olabilir mi?
İnsana dehşet verecek kadar anlamsız olan bu kitaba başlamadan önce söylemek istediğim bir şey daha var.
Kitabın kanserli bir kız hakkında olduğunu çoktan anlamış olabilirsiniz. Bu yüzden,“Müthiş! Sevgi, ölüm ve büyümek üstüne bilge ve iç görülü bir hikaye olacak.
Büyük olasılıkla beni başından sonuna kadar ciddi ciddi ağlatacak. Şimdiden heyecanlandın,” diye düşünüyor olmanız mümkün. Eğer bu saydıklarım düşüncelerinizi doğru şekilde betimliyorsa belki de bu kitabı bir çöp kutusuna atıp arkanıza bakmadan kaçmalısınız.
Çünkü olay şu: Racheltn lösemisinden kesinlikle hiçbir şey öğrenmedim. Aslında belki de bu olay yüzünden hayat konusunda daha da aptallaştım. Kendimi hiç iyi ifade edemiyorum.
Bu kitap kelimenin tam anlamıyla sıfır Önemli Hayat Dersi ya da Sevgiye dair az Bilinen Gerçek ya da bayat gözyaşı döktürücü Çocukluğumuzu Sonsuza dek Geride Bıraktığımızı Anladığımız Anlar ya da her neyse işte,ondan barındırıyor. Ve kızın kanser olduğu çoğu kitabın aksine, eğik harflerle yazıldığı için derin olduğunu düşünmeniz gereken, mantığa aykırı, yapmacık, tek cümlelik paragraflar da kesinlikle yok.
Neden bahsettiğimi anladınız mı?
Şunun gibi cümlelerden bahsediyorum:
Kanser göz kürelerini almıştı ama dünyayı hiç olmadığı kadar net görebiliyordu. Peh. Unutun gitsin.
Şahsen, sırf Rachel’ı ölmeden önce tanıdım diye benim için hiçbir şey eskisinden daha anlamlı değil. Aslına bakarsanız, her şey daha az anlamlı. Oldu mu?
Sanırım artık başlasak iyi olacak.