Benim için ağaçlar her zaman en ikna edici vaizler olmuştur. Aile topluluklarında, ormanlarda ve ormanlarda yaşadıklarında onlara tapıyorum. Ve izole olduklarında onlara daha çok tapıyorum.

 

Yalnız erkekler gibidirler. Bir zayıflıktan kaçmak için kaçan münzeviler gibi değil, Beethoven ve Nietzsche gibi büyük yalnız adamlar gibi. Dünya dalları arasında hışırdar, kökleri sonsuzluğa gömülür; ancak onun içinde kaybolmazlar, tüm yaşam güçleri ile tek bir amaç peşinde koşarlar:

 

İçlerinde bulunan yasayı gerçekleştirmek, kendi formlarını mükemmelleştirmek, kendilerini temsil etmek. Hiçbir şey güzel ve güçlü bir ağaçtan daha kutsal ve daha örnek olamaz.

 

Ağaçlar kutsaldır. Onlarla konuşmayı bilen, onları dinlemeyi bilen, gerçeği bilir. Onlar öğretileri ve ilkeleri vaaz etmezler, bireyden bağımsız olarak yaşamın ilk yasasını vaaz ederler.

 

Bir ağaç böyle söyler: tohum bende saklı, bir kıvılcım, bir düşünce, ben sonsuz yaşamın yaşamıyım. Üzüldüğümüzde ve artık hayata tahammül edemediğimizde, bir ağaç bizimle şöyle konuşabilir:

 

Sakin olun! Sakin ol! Beni izle! Hayat kolay değil, hayat zor değil. Bunlar çocukça düşünceler. (…) Korkuyorsun, çünkü yolun seni annenden ve ülkenden uzaklaştırıyor. Ama her adım ve her gün seni tekrar anneye götürür. Vatan şu ya da bu yerde değildir. Vatan senin içinde ya da hiçbir yerde.

 

Amaçsızca dolaşma özlemi yüreğimi kemiriyor, akşam rüzgarda ağaçların hışırtısını işitiyorum. Onları uzun süre, sessizce dinlerseniz, gezinme özlemi bile en derin anlamını ortaya çıkarır. Göründüğü gibi acıdan kaçma arzusu değildir.

 

Ağaçlar bizimkinden daha uzun ömürlü oldukları için uzun ömürlü, uzun ömürlü, huzurlu düşüncelere sahiptirler. Biz onları dinleyene kadar bizden daha akıllılar. Ama ağaçları dinlemeyi öğrendiğimizde, düşüncelerimizin tam olarak kısalığı, hızı ve çocuksu çöküşü emsalsiz bir neşe kazanır.

 

Ağaçları dinlemeyi öğrenen biri artık ağaç olmak istemez. Olduğundan başka bir şey olmak istemez . Burası vatan. Bu mutluluk.