Ulduz üvey annesi ile yaşıyordu. Ulduzun bir bebeği vardı ama konuşuyordu üvey annesi o bebeği hiç sevmediği için o bebeği atılmıştı ama ulduzun bundan haberi yoktu hala bebeği bulabileceğini sanıyordu. Bebek konuşuyordu ve ulduzu bir yere götürebiliyordu.
Binbir Çiçek kalitesiyle Konuşacağım kimse kalmadı. Ne olur bebeğim, sen konuş benimle!Bebek dayanamadı:Ulduz Kız, yeter artık, ağlama! dedi. ?Ağlamana dayanamadım. Seninle konuşmaya karar verdim. Dediklerimi işittin mi? Sevgili koca bebeğin konuşmaya başladı.
Bunları söyleyen bebek konuşmakla kalmadı, yürümeye başladı. Ulduz’un yanına geldi. Saçlarını düzeltti. Özenle gözyaşlarını sildi.?Seninle hep konuşacağım, merak etme. Artık konuşacağın bir arkadaşın var.
Ulduz Kız yapayalnızdır, babası onunla yeterince ilgilenmez, üvey annesi ise ona hiç sevgi göstermez aksine her fırsatta onu azarlar ve hırpalar. Bir gün Ulduz çok sevdiği bebeğini karşısına alır ve ona içini dökmeye, onunla dertleşmeye başlar.
Ulduz’un anlattıklarından etkilenen bebek birden canlanır ve Ulduz’la konuşmaya başlar. Kısa süre içinde aralarındaki dostluk öylesine güçlenir ki Konuşan Bebek, Ulduz’u bambaşka bir dünyaya yolculuğa çıkarır. Ne yazık ki Ulduz Kız’ın mutluluğu fazla uzun sürmez.
Hava alaca karanlıktı. Yıldız sandık odasında oturmuş, Konuşan Bebek’ini de karşısına almış sessiz sessiz konuşuyormuş:Doğrusunu istersen Tombul Bebek, benim bu dünyada senden başka kimsem yok. Annemi mi diyorsun? Asla hatırlamıyorum.
Komşularımızın dediğine göre babam, annemi boşayalı ve köye babasının yanına göndreli uzun zaman olmuş.Analığı da sevmiyorum.
Evimize geldiğinden beri babamı da ayırdı benden. Bu evde yapaylnızım. İneğimi de dün kestiler. Benimle arası çok iyiydi. Ben onunla da konuşuyordum.
O da elleri mi yalayıp bana sütünden veriyordu. Beni gözler önünde görmeyince, sütünün sağılmasına kimseye izin vermiyordu. Küçükten beri bizim evdeydi.