İlişkilerde incinir, ilişkilerde iyileşiriz… 

Ayşenur’un yolculuğu Michael ile tanıştığında başladı. Karakteri sandığı, değişmez bildiği pek çok özelliğinin aslında mizacına yapışmış zehirli sarmaşık dalları olduğunu Michael ile ilişkisinde anlayacaktı. Ve o zehirli sarmaşıkları kişiliğinden, bakış açısından, hayatından sökmenin yolunu öğrenecekti.

Geçmişi değiştirerek değil, geçmişten kaçarak da değil, geçmişten anlam çıkararak.

Bu ilişkide doğdu kızları Işık. Yolculuğun yeni bir dönemecine girmişlerdi. Geçmiş bir kez daha şimdi oluyordu ve Ayşenur bu kez kızıyla ilişkisinde kendini tanıyordu.

Bütün zorlanmaların altından kendisi ve kendi annesiyle ilişkisi çıkıyordu.

Çok şey öğrendi bu yolculukta Ayşenur. Nörobilim, felsefe, şiir, mindfulness, tasavvuf içeren limanlara savruldu. Hepsi kendi hikâyesini anlamlandırdı.

Mevlânâ’nın sözünde aydınlandı:

“Yaralarımız, ışığın içeri girdiği yerdir.”

Işığın Yolu, Psikolog Nilüfer Devecigil’den anne baba olmaya, bağlanmaya, geçmişin yaralarını sağaltmaya dair çarpıcı bir hikâye…

Kısa Özeti

Ayşenur ile Michael’ın hikâyesi.

Bu hikâye, içinde pek çok başka hikâyeyi de barındırıyor. Kıtaları, okyanusları aşan, insan olmanın ortak özelliklerinde kendini bulan bir hikâye.

Belki sizin, belki benim, belki tanıdığınız belki de hiç tanımadığınız parçalarımızın, parçalarınızın hikâyesi. Bir aşk, bir ebeveynlik, bir ilişki yolculuğu. Her yolculuk pek çok başka yolculukla kesişir.

Yolun ne zaman ne getireceği bilinmez. Yolu kontrol etmeye çalışan yolcu aynı sokaklarda gider gelir, başka sokaklardan, caddelerden, yollardan haberi bile olmadan.

Korkularının geçmişin karanlık kuyularında saklı olduğunu bilmez; o korkuları yolda bırakmanın mümkün olduğunu da.

Bazen yolculukta karşılaştığımız dostlar, aşklar; bazen inançlarımız, bazen hiç bilmediklerimiz açar o kapıları. Açar ki, aynı korkuları aktarıp aynı çıkmaz sokaklarda tutsak etmeyelim dünyaya tertemiz getirdiğimiz çocuklarımızı