Sabahattin Ali, Bulgaristan’a kaçmasını sağlayacak kişinin istihbarat ajanı olduğunun farkına varamadı. Kendisini, adı ölüm olan o dipsiz kuyuya bıraktı.
Başına gelecekleri bilse, katiyen çıkmazdı o yolculuğa Sabahattin Ali.
Kimi zamanlar olduğu gibi çalar saati susturur, yorganı kafasına çeker,sabahın keyfini çıkarırdı.Tersini yaptı. Yataktan aceleyle fırladı, pijamalarını katlayıp büyük ölçüde hazır duran çantasına yerleştirdi.
Giyindi.Bir koşu banyoya gidip elini yüzünü yıkadı, dişlerini fırçaladı, yaştan değil ama dertten ağarmış saçlarını büyük bir titizlikle taradı, altın çerçeveli gözlüklerini taktı.Yeniden odasına döndü, akşamdan hazır ettiği iki zarfı ve çantasını alıp salona çıktı.Rasih kahvaltıyı hazırlamış, onu bekliyordu.
Demli bir çay koydu ağabeyigibi sevdiği Sabahattin’e. Sonra karşısına geçip oturdu.Oturur oturmaz da masanın üzerinde duran, bir bez parçasına sarılı emanetiuzattı.“Denedim ve bakımını yaptım. Güvenebilirsin.
”Tuhaf bir gülümseme belirdi Sabahattin Ali’nin yüzünde.Sorulsa,“Ne işim olur benim tabancayla?”diye gülümsemeyi Rasih.Ünlü yazar silahı önüne çekti, oturduğu sandalyeye dayalı duran çantayı kucağına aldı.Önce, çantanın üzerinde duran iki zarfı masanın üzerine koydu. Sonra,masanın üzerinde duran, beze sarılmış tabancayı eline aldı.
Eski güzel günlere gitti.Mavi yolculuk günlerinde edinmiş olduğu ve şu anda elinde olan tabancanın öyküsü de dahil, dünya kadar fotoğraf karesi zihninde dans etti.Geçmişte şahane bir hayat yaşamamıştı kuşkusuz ama dibe bu kadarvurduğu da hiç olmamıştı.
Başına indirilen bir odun parçasıyla, kanlar içinde yığıldı yere. Yeşil mürekkepli dolmakalemi düştü cebinden.
Çantasından, yeni romanının sayfaları savruldu etrafa. Yazıları yetim kalmıştı. Biricik kızı Filiz de öyle. Gözleri bir daha açılmamak üzere kapanırken, cüzdanında güzel Aliye’nin fotoğrafları da ağlıyordu.
Kısacık bir hayata, nesilden nesile miras kalacak eşsiz eserler sığdırmayı başarmış, vatansever bir aydındı Sabahattin Ali. Yazılarıyla haksızlığa, baskıya ve dayatmalara başkaldıran, aşka âşık bir sevda adamıydı.
“Ela Gözlü Pars Celile”nin yazarı Osman Balcıgil’in kaleminden dökülen “Yeşil Mürekkep” acılı kuşağın mücadelesini tarihe not düşen emsalsiz bir roman.