Astrid için aralık ayının o karlı pazartesi günü çok kötü geçmektedir. En yakın arkadaşıyla küsüşmüş, üstüne üstlük annesi işten eve geldiğinde söylenip durmuştur.

Aynı akşam annesiyle marketten dönüşte durmuş yıldızlara bakarken, Astrid kayan bir yıldız görür ve gözlerini kapayıp hemencecik bir dilek tutar: Köpek olmayı dilemiştir!

Ama dikkat… çünkü bazen dilekler gerçekleşebilir!

– Yıldız kayarken tuttuğun dileklerin gerçekleşeceğini biliyorsun değil mi? dedi annem.

İçimi çektim ve:

– Evet, ama böyle şeylere inanmıyorum, dedim.

Annem bana bakıp gülümsedi.

– Tamam ama, denemeden bilemezsin ki, dedi.

Midem guruldamaya başlamıştı.

– Hadi artık, dedim yeniden. Yemek hazırdır.

– Biraz dur, sana Samanyolu’nu göstereceğim, dedi annem.

– Off anne, Samanyolu’nu daha önce de gördüm, dedim.

Yeniden öfkelenmeye başlamıştım. Sırf o istiyor diye durmuş yıldızları seyrediyorduk. Boynuma ağrılar girmişti ve karnım zil çalıyordu. Üstüne üstlük zehir gibi bir soğuk vardı.

– Büyükayı’yı göstereyim o zaman, dedi annem neredeyse yalvararak.

– Peki, dedim. Ama sonra gidiyoruz.

İşte tam o anda oldu. Annem parmağıyla Büyükayı’yı ve Köpekyıldızı da denilen Sirius’u gösterip, en parlak, en büyük ve dünyamıza en yakın yıldızlardan bahsederken, ben ilgimi kaybetmiş, başka bir tarafa bakıyordum. Birden bir yıldız kaydı. Sanki gökyüzüne beyaz bir çizgi çekiliyordu.

Önce gözlerime inanamadım, sona gözlerimi sıkıca kapatıp aklıma ilk gelen şeyi diledim. Ben… Ben şey… Ben köpek olmak istiyorum!