Fyodor Mihayloviç Dostoyevski (1821-1881): İlk romanı İnsancıklar 1846’da yayımlandı. Ünlü eleştirmen V. Belinski bu eser üzerine Dostoyevski’den geleceğin büyük yazarı olarak söz etti. Ancak daha sonra yayımlanan eserleri o dönemde fazla ilgi görmedi. Yazar 1849’da I.Nikola’nın baskıcı rejimine muhalif Petraşevski grubunun üyesi olduğu gerekçesiyle tutuklandı. Kurşuna dizilmek üzereyken cezası sürgün ve zorunlu askerliğe çevrildi. Cezasını tamamlayıp Sibirya’dan döndükten sonra Petersburg’da Vremya dergisini çıkarmaya başladı. Dostoyevski, 1859’da yayımlanan Stepançikovo Köyü’nde çizdiği karakterlerle Rus kişiliğinin köyde de şehirdekinden farksız olduğunu sergiler.
Stepançikova Köyü’nün sahibi emekli albay Yegor İlyiç Rostanev, bir gün genç yeğeni Sergey’e mektup gönderir ve onu köye çağırır. Çok önemli bir konuda yardımını istediğini belirtir. Sergey derhal köye hareket eder. Bundan sonra olayları hep Sergey’in gözünden ve onun bakış açısıyla izliyoruz. Kitabın en öne çıkan karakteri ise Foma Fomiç. Emekli albayın annesinin eşi vefat etmiştir. General eşi olarak böbürlenen yaşlı dul kadın ise evde nazını geçirmektedir. İşte Foma Fomiç’te ölen generalin uşağıdır. General ölünce çenesi ve sivri zekasıyla evdekileri avucunun içine almıştır. Türlü saçmalıklar ve ayak oyunlarıyla istediğini yaptırmaktadır. Generalin dul karısı da ona tapmaktadır. Emekli albayda bu durumda çaresiz kalıp yeğenini yanına çağırır.