‘Dünyada olmayacak iş yok. İşte 1958 yılı ve bugün Cezayir’de halka, sürekli yöntemli, işkence yapılıyor. Bunu her bir kişi, validen köylüye herkes biliyor, ama hiç kimse bu konuda konuşamıyor. Arada tek tük zayıf bir ses duyuluyor. Fakat bir önemi yok bunların.
Fransa işgal altındaymışcasına suskun. Saf değil iğrenciz. Vicdanımız rahatsız edilmedi. Yönetici beylerimiz bizi çürüten bir bilmezliğin içinde tutarak suç ortaklarına çevirmek istiyorlar. ‘Herkes’ işkenceleri duydu, tüm çabalara karşın gazetelere bir şeyler sızdı.
Tirajı düşük, ama dürüst gazeteler tanıkların anlattıklarını yayınladılar, broşürler elden ele dolaşıyor, askerler geri dönüyor ve anlatıyorlar. Ama özellikle bunlar, ahlakın yozlaştırılmasına yarıyor: Çünkü toplumun ormanı içinde her şey yitiyor ya da körleşiyor.’
Özet
Henri Alleg’in The Question’ın ilk baskısı 12 Şubat 1958’de tamamlandı. Metnin önemini bildiren gazetelere el konuldu. Dört hafta sonra, 27 Mart 1958 Perşembe öğleden sonra, Komutan Giraud’dan istinabe komisyonu üzerine hareket eden ve Paris Silahlı Kuvvetler Mahkemesi’nde yargıç sorgulayan Tümen Komiseri Mathieu’nun adamları, La Question’ın yedinci yeniden baskısının bir kısmına el koydu. Alleg’in hikayesi, kısalığı, çıplak üslubu, hiç kimseyi aldatmayan işkencecileri isimleriyle kınayan dakikaların kuruluğu ile hemen sembolik olarak algılandı.
Kontrollü ağlamanın içsel gerilimi onu daha da dayanılmaz hale getirdi: korku klasiklerin tonunda söylendi. Soru, etkisi “sevgili öğretmenler”in, aydınların ve aktivistlerin çok ötesinde vicdanları sarsan bir göktaşıydı. J’accuse gibi, bu küçük kitap uzun süredir devam ediyor.