Kafkasya, ulaşılması zor dağlar ve derin vadilerden oluşan bir coğrafyaya sahiptir. Bu özelliği bölgede yaşayan çok sayıda farklı etnik, kültür ve inanç sahibi milletler üzerinde hâkimiyeti son derece zorlaştırarak asimile olmadan yaşamalarını sağlamıştır.
Yine bu bölge Osmanlı, İran ve Rus devletlerinin mücadele alanı olmuştur. Doğudan Hazar Denizi, batıdan Karadeniz, kuzeyden Rusya, güneybatıdan Türkiye ve güneyden İran ile çevrili olan bölge Kuzey ve Güney Kafkasya olarak ikiye ayrılmıştır.
Rusya’nın 1552’de Kazan Hanlığı ile başlayan İslam ülkelerini işgali Astrahan Hanlığı’nın işgali ile devam etmiş, işgal edilen yerlerdeki Müslüman halka her türlü zulüm yapılarak yerlerinden sürülmüş, toprakları Rus asilzadelerine, manastırlara ve Rus köylülerine verilmişti.
Bu işgaller sistemli olarak devam ederken Müslümanların önüne iki seçenek konulmuştu. Topraklarında kalabilmeleri için ya din değiştirerek Ortodoks Hristiyan olacak ve Ruslaşacaklardı ya da topraklarından sürüleceklerdi.
Rusların bu istila hareketlerini ve zulmünü yerli halkın durdurması imkânsızdı.
Müslümanların yerlerinden sürülmeleri ve yok edilmeleri zamanla öyle bir hal alacaktı ki, Ruslar tarafından işgal edilen Müslüman şehri Kazan’ın yirminci yüzyılda dahi 50 km yakınında Müslüman köyüne rastlanılmayacaktı.
Rusların Hristiyanlaştırma politikası bir dönem askıya alınmışsa da I. Petro döneminde bütün merhametsizliği ile yeniden geri dönmüştü. Bundan sonra da Rus Devleti’nin Müslümanlara karşı düşmanlığı ve zulmü bir döneme has kalmayıp gelenekselleşmişti.
1552’den 1924 yılına kadar geçen 372 yılda Rusya Buhara, Hive, Kırım ve Pamir dağlarına kadar İslam ülkelerini işgal etmişti. Ancak Rusya’nın Hristiyanlaştırma politikası başarılı olamamıştı.
Dağıstan’ın Gimri Köyü’nde 1797 yılında bir Avar ailede dünyaya gelmiştir. Dedes Kumuk kökenlidir. Genç yaşlarda Dağıstan’ın önemli bir dini lideri olan Şeyh Cemalettin Gazi Kumuki’den ders almıştır. On beş yaşında at binip kılıç kuşanmıştır.
Yirmi yaşında bir sürü spor dalında yetenek sahibi bir hale gelmiştir. Ayrıca Nakşibendi tarikatında aldığı bu eğitim onda Rusların, Kafkasya’da ortadan kaldırmak istediği İslâmiyeti, tekrar ihyâ etmek ve yaymak için uğraşmasına, özgürlük, direniş ve İslam Birliği gibi bazı düşüncelerin gelişmesini sağlamıştır.
Rus İmparatorluğu’na karşı Dağıstan’da başlattığı savaşını Çeçenistan’da sürdürmüştür. Savaş Kuzeybatı Kafkasya’da Çerkesya’nın tamamını da içine almıştır
Dönemin güçlü devletlerinden biri olan Rusların engellemesiyle dost olan ülkelerden gelen yardımlar kesilince, Şeyh Şamil ülkesinin gücünün tükenişini görmüştür. 1859’un 6 Eylül’ünde 70 bin kişilik Rus ordusuna, yanında birkaç yüz kişi kalıncaya kadar direndikten sonra, savaşı sürdürmesinin tehlikeli olduğunu anlayan Şeyh Şamil, Çarlık yetkilileriyle görüşmeler yaparak, silah bırakma yolunu seçti.
Rus Çarı II. Aleksandr, Şeyh Şamil’i sarayın kapısında son derece nazik karşıladı ve kılıcını almayarak kendisine olan hayranlığını dile getirdi. Şeyh Şamil, bir ay kadar sarayda misafir edildikten sonra, saygın tutsak olarak esaret yıllarını geçireceği Kaluga’ya gönderildi.
Sürgüne gittiği çeşitli Rus kentlerinde sempati toplayarak günlerini geçirdi.
Şeyh Şamil davasına sadık bir insan olarak yaşamıştır; bu uğurda çok sevdiği annesi ile arasında geçen olay tarihe geçmiştir:
Savaş dönemlerinde halktan bazıları “artık teslim olalım anlaşma yapalım” diye hayıflanmaya başlamıştır, bunun üzerine Şeyh Şamil teslim olmaktan bahsedene kırbaç cezası vermeyi uygun görmüştür.
Bu durumda çekinen halk çareyi Şeyh Şamil’in annesine gitmekte bulmuşlardır. Annesi Şeyh Şamil’e teslim olma teklifini sununca Şeyh Şamil koymuş olduğu kanundan ödün vermemiştir. Cezayı yaşlı bir kadın çekemeyeceğinden, ceza oğluna intikal ettirilmiş, böylece Şeyh Şamil kendini kırbaçlattırmıştır
Sürgünde on yıl kadar geçirdikten sonra Çar, Şeyh Şamil’in hacca gitmesine izin verdi. Kendi isteği ile gönderildiği Kiev’den 31 Mayıs 1869’da İstanbul’a gitti. Gittiği gün sadrazam ve şeyhülislam ile görüştü. Ardından 15 Ağustos 1869’da Dolmabahçe Sarayı’nda Padişah Abdülaziz ile görüştü. Padişah kendisine ve aile bireylerine maaş bağlattı.
15 Ocak 1870’te Abdülaziz’e veda ziyaretinde bulunmasının ardından yedi ay kaldığı İstanbul’dan 25 Ocak 1870’te hac farizasını yerine getirmek için ayrıldı.
Şeyh Şamil, 1871 yılında Hac ziyareti için bulunduğu Arabistan’da vefat etmiş ve Medine’de Cennet-ül Baki mezarlığında Rufai tarikatının şeyhi Seyyid Rüfai tarafından cenaze namazı kıldırılarak defnedilmiştir
Büyük dinî ve askeri lider “Dağıstan Aslanı” Şeyh Şamil’in ve Cennetin Kılıçlarının kusursuz hayat hikâyesi.
1834-1859 yılları arasında yaşanan Kafkas Bağımsızlık Mücadelesi’nde Dağıstan ve Çeçenistan’ın birbiriyle çatışma halindeki aşiretleri Şeyh Şamil’in karizmatik liderliğinde birleşti.
Güçlerini Kafkasya’yı bağımsızlığına kavuşturma arzusundan ve imanlarından alıyorlardı. Savaşçıları siyah cübbe giyen, siyah sancaklarını dalgalandıran ve ölüm şarkıları söyleyen Müritlerin katı disiplini hem modern Batıda hem Doğuda haksızlığa karşı direnişin en asil örneklerinden biriydi.
Şamil, büyük oğlunu esir alıp St. Petersburg’a götüren emperyalist düşmanı Çar’a yıllarca meydan okudu. Çar’ın himayesinde yetiştirilen sekiz yaşındaki çocuk Rus saray hayatının ihtişamına alıştı. Gençliğinde yeniden baba yurdunun karlarla kaplı müstahkem köylerine dönüşü onu derinden sarstı.
Yaşanan kanlı ve destansı mücadelenin hikâyesini kaleme alan Lesley Blanch, acımasız dağlılarla emperyalist işgalciler arasındaki dengeyi adilce korumayı başarıyor.
Yazarın kitabı yazma serüveni tam altı yıl sürdü. Bu süreçte Rusya ve Kafkasya’da araştırmalar yürüttü. Şamil’in Türkiye ve Mısır’da yaşayan torunlarının izini sürdü.
Destansı lider Şeyh Şamil ve onun gözü kara savaşçıları günümüzde hâlâ Rusların rüyalarına giriyor.
Şeyh Şamil Efsanesi (Cennetin Kılıçları) Kitabı Tanıtım amaçlı olarak yayınlanmıştır.