Artık “her şey bitti” dediğiniz noktada ikinci bir şans yakalasanız? Aşık olduğunuz adamın, hislerinize aynı şekilde, hatta fazlasıyla karşılık verme imkanı olsa? Ama, kimliğinizi saklamak zorunda kalsanız ve tanıttığınız o sahte kişiliğe aşık olmasına izin verseniz, delice sevseniz birbirinizi?
Olmazların kuyusunda, ölesiye aşık iki ruhun kavuşamama ızdırabı, özlemi sizi de üzer mi?
Hangimiz göründüğümüz gibiyiz? İncinmekten, acıtılmaktan korktuğumuzdan dolayı, içimizdeki “Ben”i ne kadar derinlere saklıyoruz? Sizi bilmem ama; Dilara Gönenç, o hassas, hayaller kuran romantik kadını çok, çok derinlere saklamıştı. Nasıl saklamasın!
Delice aşık olduğu, ömür boyu seveceğim tek erkek dediği platonik aşkını ilan ederken neredeyse İstanbul’un yarısına rezil olmuştu. Hadi abartmayalım! Arkadaş ve aile çevresi desek de yeterli olur! O müthiş, mükemmel erkek, nam-ı diğer Ömer Ertengiz ne yaptı dersiniz?
Her zamanki olgun abi tavırlarıyla, genç kızı görmezden geldi, güldü geçti! “Çılgın Dilara’nın numaralarından birisi, takılmayın dostlar” dedi. İşte, rezil olduğu o doğum günü Dilara için dönüm noktalarından birisi oldu. Kendi tanımıyla aptal, aşık kızı öldürüp cenaze merasimini kalbinin ağıtları arasında yaptı. Ya da yaptığını sandı.
Gizliden gizliye sevdi, bilinç altının en derinlerinde umut etmeye devam etti. Ta ki, Ömer’in evlilik haberini alana kadar!
“Bitti, buraya kadar! Artık, uzaktan yakından bile hayalini kurmak yasak sana, unut!” dedi çaresizce.
Sevdiği erkeğin “Bana öyle güzel geliyorsun ki, senden gidemiyorum sevgilim! Lütfen izin ver, sensizliğe dayanamıyorum!” sözlerine karşı koymak zorundaydı.
Kalbi feryat etse de, yapamazdı, yapamazdı! Buna izin vermek, belki de ebediyen onu kaybetmekti! Ya da kazanabilir miydi?
Umut, fakirin ekmeği demişler ya, Dilara’ya serbest miydi yoksa yasaklı mıydı bu kelime?
Sanal alemin deli divane aşıkları, gerçek hayatın kedi köpek gibi kavgalısı Dilara Gönenç ve Ömer Ertengiz’in, zaman zaman kahkaha attıran, bazen de gözlerimizi doldurup yüreğimizi acıtan hikayesini okumaya başlayalım’mı?