Kitty sabahtan beri sızlanıp duruyordu, Margot ile babam da yılbaşı gecesi fazla alkol tükettikleri için acı çekiyorlardı. Ben mi?
Gözlerimde kalpler ve montumun cebini yakan bir mektup taşıyordum.
Carrie teyze ile Victor Amcaya gitmek üzere ayakkabılarımızı giyerken Kitty hâlâ geleneksel Kore elbisisesi olan hanbok’u çıkarmanın yollarını arıyordu. “Şu kollara bak!
Sadece dörtte üçünü kapatıyor!
”Babam hiç de ikna edici olmayan bir sesle, “Öyle olmaları gerekiyor,” dedi.Kitty, beni ve Margot’yu işaret ederek, “Onlarınki neden tam oldu?” diye sordu.
Büyükannemiz Kore’ye son gidişinde bize hanbok almıştı. Margot’nun ceketi sarı, eteği açık yeşildi. Benimkinin eteği çingene pembesiydi, pembe kurdeleli beyaz ceketinin önündeyse çiçek işlemeleri vardı. Kitty’nin bileklerinde olan etek boyunun aksine, benimkinin eteği kabarıktı ve bir çan gibi yere kadar uzanıyordu.
“Bu kadar hızlı büyümen bizim suçumuz değil,” dedim kurdelemle uğraşırken.En zor kısmı kurdeleydi; nasıl bağlandığını anlamak için birkaç defa YouTube videosu izlemek zorunda kalsam da hâlâ yamuk ve zavallı görünüyordu.“Eteğim de çok kısa,” diye homurdandı Kitty ucunu kaldırarak.
İşin aslı, Kitty hanbok giymekten nefret ederdi. Çünkü büyük bir özenle yürümeyi gerektiriyor ve açılmasını önlemek için bir eliyle sürekli tutmak zorunda kalıyordu.“Diğer kuzenleriniz de giyecek ve büyük anneniz mutlu olacak,” dedi babam şakaklarını ovarak. “Konu kapanmıştır.”Kitty arabada, “Yılbaşından nefret ediyorum,” deyip duruyor ve benim dışımda herkesin canını sıkıyordu.
Margot, arkadaşının kulübesinden zamanında evedönmek için sabahın köründe uyanmak zorunda kaldığı için zaten yarı sıkkın birruh hali içindeydi. Ya da dün geceki alkol yüzündendi. Ama benim canımı kimsesıkamazdı çünkü arabada bile değildim. Zihnim tamamen farklı bir yerdeydi;