Niemans ve Ivana adlı iki polis kahramanlığında, Tebliğcilerin yaşadığı bir bölgede işlenen bir cinayet konu alınıyor. Ivana’nın bu bölgeye bağ bozumu için mevsimlik işçi kılığında girmesi ile araştırmalar başlıyor.
Son Av’ın bıraktığı noktadan bir süre sonra başlayan roman, “huysuz” Niemans ile “küçük slav” Ivana’yı bu kez izole bir topluluğun içerisine atıyor.
Niemans dışarıdan, Ivana ise içeriden, bu “masum” topluluğun sırlarını açığa çıkarmaya çalışıyorlar.
Tebliğciler adındaki bir topluluk, Fransa toprakları içerisinde “ayrı bir cumhuriyet” kurmuştur. Alsace kırsalında, Domaine adını verdikleri bölgede yaşayan bu topluluğun üyelerine Anabaptistler’de denmektedir.
Tebliğciler kendilerine has bir dilde konuşuyor ve erkekler siyah elbise, beyaz gömlek, hasır şapka giyiyor. Kadınlar ise kalın kumaştan giysiler giyip, gri önlükler takıyor. Fiziksel görünümleri birbirinin neredeyse aynı; kadınlar soluk benizli erkekler ise yuvarlak yüzlü, çember sakallı ve kızıl saçlı.
Bu topluluk için “izole” tanımını kullanmak yeterli olmayabilir. Sanki Domaine varmış da dışarısı yokmuş gibi davranırlar. Ünlü olmalarının en önemli sebebi olan şaraplarını “dış dünyaya” satarak geçinmelerine rağmen, kendi yasalarını ve düzenlerini kurmuşlardır.
Niemans rahip olayını bir cinayet olarak gördüğünü her söylediğinde aldığı cevap “Tebliğciler şiddetin ne olduğunu bile bilmez!” şeklinde oluyor. Bahaneleri de, yüzlerce yıldır toplumdan izole ve güvenli bir alanda yaşıyor olmaları. Ne bir güvenlik ekibi, ne teknolojik alet var. En klişe örnek olarak; cep telefonu kullanmak bile yasak.
Günah nedir bilmeyen bir toplumda nasıl olur da kan akar?
Ya tam tersiyse…
Suçlu, o topluluktaki tek masumsa…
Küllerin Günü’nde, Ivana’nın içeriden, Niemans’ın ise dışarıdan yürüttüğü araştırmalar arasında devamlı gidip gelmek, merak duygusunu canlı tutuyor. Hem Niemans hem de onun Küçük Slav’ın ulaştığı bilgiler, biri yola sondan biri de baştan başlamış iki aracın ortada buluşacağı anı anımsatıyor.