“Hiçbir şey göremiyor, hiçbir şey duyamıyor, hiçbir şey hissedemiyordu. Var mıydı, yok muydu, onu dahi anlayamıyordu. Bir şey onu bir yere çekiyordu; ama aşağı mı yukarı mı, içine mi dışına mı, belli değildi. Evrende başıboş dolaşan bilinçli bir nokta gibiydi. Kaybolmuş… Yitmiş…”
Kendinizi Haliç’in sularında, kanlar içinde, çırılçıplak ve hiçbir şey hatırlamıyorken bulsanız ne hissederdiniz?
Acımasız, günümüz Đstanbul’unda yaşayan bir süper kahraman yazma ihtiyacımdan doğan bir öykü. Geçmişini bilmeyen, kim olduğundan bile -insan olup olmadığı da dâhil- bihaber ama olağanüstü bir fiziksel güce sahip bir adamın kendini bulma çabasını anlatmak istedim.
Belki benzer konularla ilgili çok film çekildi, çok şey yazıldı; ama bir yorum da benden gelse fena olmazdı. Ayrıca ikinci ve üçüncü bölümde hikâye iyice özgünlük kazanacağı için tereddüde düşmedim.
Önsözlerde ve sonsözlerde kendimden bir şeyler anlatmayı seviyorum. Hazır bilimkurgu demişken kendi hayatımdaki bilimkurgu maceramdan biraz söz edeyim. Bilimkurgunun özü hayal etmektir. Aslında bilimin de özü hayal etmektir ama bilimkurguda bunu abartabilir, tabiri caizse dilediğiniz kadar uçabilirsiniz.
Benim de doğuştan gelen bir özelliğim çok hayal kurmamdı. Đlk organize hayal dünyamı ilkokul birinci sınıfta kurmuş olmalıyım.
Oturduğumuz yerden epey uzak olan okuluma her gün servisle gidip gelirken yol boyunca başımı cama yaslayıp yolu izlerken beynimdeki nöronlar harıl harıl çalışıyor, devasa bir dünya inşa ediyorlardı. Daha o yaşımda aklımda nice aşk hikâyeleri, şimdi on sekiz yaş altına izlettirilmeyen derecede şiddet içeren öyküler, daha sonra okudukça ünlü edebiyatçıların da yazdıklarını gördüğüm onca fikirler uyduruyordum.
Görünmez olmak, zamanı durdurabilmek, zamanda yolculuk yapmak, kendi uzay araçlarımı inşa edip uçsuz bucaksız evreni keşfe çıkmak, devasa TRexlerle arkadaşlık yapmak, düşünce gücümle havalanabilmek, insanların düşüncelerini okumak, başkalarının bedenlerine bir süreliğine misafir olmak, bir robot ya da uzaylı dost edinmek ve daha niceleri…