Hayat küçük mucizelerle doluydu; bazen küçük bir kalpte, bazen bir kar tanesinde, bazen yıldızların arasında… Bazen de tam yanı başımızda!

 

Sahip olduğum küçük mucizenin adıydı Pamir Ege. Bana bir kez gülümsediğinde tüm dertlerim yok olur, geriye sadece onun sıcacık sevgisi kalırdı. İki deli arkadaşım vardı; hep yanımda olan iki tatlı baş belası… Mucizemizin büyümesine birlikte tanık olurken onun içinde büyüyen özlemi engelleyememek en büyük korkumuzdu. Babası tarafından terk edilen bir çocuğun kırılan minik kalbi nasıl iyileşirdi?

 

Bir mucize bekliyordum. Geçmişte sustuklarımı duyacak, oğlumun minik kalbini ısıtacak, tüm yaralarımızı iyileştirecek bir mucize…O mucize bir kar tanesinin avucuma düşmesiyle gerçekleşti. Avucuma düşen kar tanesiyle içim bahara yüz tuttu.

 

Üzerine kar yağarken de ısınabilirmiş insan; Doruk Ataoğlu, usul usul yüreğime konduğunda anladım. O tüm merhametiyle hayatımızdaki bütün boşlukları doldurabilecek kadar güçlü bir adamdı. O, bizim geç gelen mucizemizdi!

 

Benim bebeğim.  Birlikte iyiydik. Birlikte güvendeydik. Birer kardeşten farksız olan iki deli arkadaşa ve hepimize annelik eden tatlı bir kadına sahiptik. Başka birine ihtiyacım olmadığını sanıyordum. Bir daha bir adama güvenemeyeceğimi, kalbimi aşka açamayacağımı sanıyordum. Ta ki Doruk Ataoğlu’yla karşılaşana dek.

 

Doruk etrafımdaki varlığıyla kalbimin kilitli kapılarını her gün biraz daha zorlarken geçmişteki kırgınlıklarımla savaşmak istememi sağlıyordu. Bir vaat değerindeki sözleriyle beni kuşatıyor, ona güvenmem için tüm yüreğini ortaya seriyordu. Bütün bunlar nasıl sonuçlanacak merak ediyordum. İkimizin varacağı yer neresiydi?

 

Sizin için dünyanın en önemli anıdır. Hayatınıza yön verir, fark ettirmeden geleceğinizi şekillendirir. Açıklayamazsınız, anlatamazsınız ama değerini bilirsiniz…Avuçlarıma düşen kar taneleri de benim için böyleydi. Asla unutmayacağım, mucizevi bir andı…