Ladesçi ve Miyase’nin Kuzuları adlı kitaplarıyla geniş okur kesimlerine ulaşan Dökmen’den ilginç bir konuyu işleyen roman…
Belki de en büyük özrümüz önyargılarımızdır.
Üstün Dökmen, iki özürlü gencin aşk hikâyesini anlatırken okuru kendi özürlü yanlarıyla yüzleşmeye çağırıyor.
Romanın konusu:
Farklılıkları ve benzerlikleriyle iki kusursuz kelebeğin ve iki özürlü gencin aşk hikâyesi.
Romanın sorusu:
Uzun ama renksiz bir yaşam mı istersiniz, yoksa kısa ama renkli bir yaşam mı?
Bir kelebeğin yaşam öyküsünü yazmaya karar verdiğimde herkes karşı çıktı. Kimse sevinmedi, sevmedi, desteklemedi. Önce dostlarım sinirlendi;
“Ne gerek var, kelebeklerle uğraşma, organik domates yetiştir, ekmek peynirle yeriz,” dediler. Ben de onlara içimden, “Ben aklımı ekmek peynirle yemedim; yeni olanı denemek isterim,” dedim. Sonra eşimin gözleri öfkeyle parladı.
Bir kelebeğin yaşamıyla ilgili roman yazmak istediğimi söylediğim akşam, hemen eli belinde pozisyonu alıp, nefes almaksızın, noktasız virgülsüz, “Sana ne el alemin kelebeğinden sen önce ailenle ilgilen çocuklarınla ilgilen oğlun dün yine okulun camını kırmış hem de arkadaşına sapanla taş atarken sürekli okula çağrılmaktan bıktım Allah canımı alsın da kurtulayım senden bir gün de okul aile birliğine sen git de ailemizi tek kişilik sanmasınlar sonra sana bir yıldır şu giriş kapısını tamir et diyorum
Allah rızası için bir el at ne açılıyor ne kapanıyor üstümüze yıkılacak bir gün iki şeyin ucundan tut da evimde erkeğim var diyeyim bir gün alıp başımı gideceğim sonunda bana bunu da yaptıracaksın,” dedi.