Kefaret, “Vücudum güneşe doğru bükülen bir çiçek misali gönülsüzce ona yaslanınca iç çektim verdiği zevkle… Beni kendisine sımsıkı bastırdı. Boynumun kokusunu içine çekti.
Kalp atışlarımın kükreyip hızlanmasını hissettim. Oyuncağıydım onun; enerjisi içimde dolaşıyordu. Sırtımdaki görünmez anahtarı çevirdi ve zevk, içimde kaynayıp çark gibi döndü. Tık… Tık… Tık…”
Evie, Reed ve arkadaşları, bir yanda Brennus’un diğer yanda Tau ve Xavier’ın ordularından gizlenmekteydi. Ancak çok kadim ve kötücül bir ruhun uzun zamandır Evie ile karşılaşacağı ânı beklediğinden habersizlerdi.
Evie’nin unutulmuş anılarından gelen bu eski düşman, hem Evie’nin karanlık geçmişinin kapılarını ardına kadar açacak hem de cennet ve Sheol arasındaki en büyük savaşı başlatacaktı.
Hafif fısıltılar yanağıma şelale gibi dökülüyordu. Öyle yumuşaklardı ki adeta kirpiklerimde birer gölgeydiler. Yatakta kıpırdanıp kolumu Reed’e doğru uzattım, uykulu halimle bile meleğimi arıyordum.
Parmaklarım nemli toprağa dokununca kollarım boş kaldı. Gözlerimi puslu bir yanlışlık hissiyle açtım. Parmaklarım kanatlarımdaki ipeksi tüyleri okşadı. Başım çimenlerin üzerindeydi ve her yerden keskin duman kokusu buram buram geliyordu.
Yukarıda melekler kavga kıyamet uçuşuyordu. Karanlık semadan düşen ateş yağmurları maviliği, kırmızı ve turuncu renklere dönüştürürken fırlatılan devasa roket ortalığı karıştırdı.
Patlamalar toprağı titretti. Böğrümde bir acı vardı; karnım korkuyla buruldu. Yankılanan bir kükreme vücudumdaki tüm tüyleri bir anda diken diken etti. Daha önce hiç böyle bir ses duymamıştım ve böyle kükreyen şeyi görmekten ödüm kopuyordu.