Bütün Almanları büyük bir devletin sınırları içinde birleştirmek ve bu millete hakiki bir istikbalin şartlarını, yani yaşayış imkanlarını sağlamak idealimiz anlaşılır anlaşılmaz, birden bütün düşmanlarımız karşımıza dikilmişlerid. Harp kaçınılmaz oluyordu. Bu harbi önlememiz için Alman milletinin temel menfaatlerine ihanet etmeyi kabul etmemiz lazımdı.
Adolf Hitler’in, Landsberg Cezaevi’nde hapis yattığı dokuz aylık dönemde kaleme aldığı bu eser, otobiyografi olduğu kadar siyasi manifestodur.
Kitap, “Milliyetçilik ne değildir?” sorusuna da yanıt verebilir ve kılavuz olma niteliği taşıyabilir.
Temel menfaatlerimizi göstermelik bir bağımsızlık karşılığında değişemezdik. Böyle bir tutum, ceplerini doldurmak için bir takım boş formüllerle gargara yapmaya daima hazır olan, İsveçlilerin ve İsviçrelilerin işine gelirdi. Zaten Weimer Cumhuriyeti de daha fazlasını istememişti. ne yapalım böylesine bir ihtiras (!) Üçüncü Reich´m felsefeisne uydurulamazdı.
Hitler bir partinin toplantısına katılıp kendi tutamayarak kızıl taraftarlığının yanlışlığına yönelik konuşma yapar. Parti grubunda onun konuşmasından etkilenen biri başka bir toplantıya çağırır. Alman İşçi Partisi, Hitler’e göre yanlış politikalar ve düşüncelerle doluydu. Bu toplantıya gitmek istemese de içindeki meraka yenik düşer ve toplantıya gitmesiyle parti üyeliği başlar.
Partinin değişmesi için elinden geleni yapar. Güçlü hitabetiyle yardım ve para toplar. Çok kısa bir zamanda kalabalığı alacak büyük salonlarda toplantı düzenlerler.
Partinin adı, “Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi” olarak değişir. Hitler, her toplantı konuşmada yer alır. Bağlılık yemini eden savunuculara sahip olurlar. Bu yükseliş Kızılları rahatsız eder.
Sabote etmeye çalışsa da başarısız olurlar. Partiye bir işçinin önerdiği sembolü Hitler elden geçirerek imge haline getirir. Flamalar ve kol bantları bastırırlar. Parti kuruluşundan dört yıl sonra kapatılır. Hitler amaçlarından asla vazgeçmez.