Yeni Zelanda’da doğan Katherine Mansfield yazar olmak için 19 yaşında İngiltere’ye yerleşti. Gündelik olayların içinden duygu dünyasına yönelen, ruhsal çatışmaların üstüne eğilen derin bir gözlem gücü ve şiirsel ögelerle süslenmiş diliyle kısa öykünün edebi bir tür olmasına önemli katkısı oldu.
1911’de yayımlanan Alman Pansiyonu yazarın düş kırıklıklarını ve karamsarlığını yansıtır. 1920’de yayımlanan Katıksız Mutluluk ile ünü daha da yaygınlaşan yazarın, 1922’de yayımlanan Bahçede Eğlence adlı kitabında ustalığının doruk notası sergilenir. Yayımlanmamış öyküleri ölümünden sonra Kumru Yuvası, Çocuksu Bir Şey adlı kitaplarda toplanmıştır.
Katıksız Mutluluk (Bütün Öyküler) Özeti
Lottie’yle Kezia’ya iki parmak yer bile kalmamıştı faytonda. Pat onları bavulların üstüne savurduğunda ne yapacaklarını şaşırdılar; büyükannenin kucağı doluydu, çocuk yığınını herhangi bir uzaklığa kucağında taşıması beklenemezdi Linda Burnell’den. Onlara tepeden bakan Isabel sürücü yerinde yeni uşağın yanına tünemişti.
Yere bavullar, çantalar, kutular yığılmıştı. “Bunlar gözümün önünden bir an bile ayıramayacağını mutlak gereklilikler,”demişti Linda Burnell, sesi bitkinlikten,heyecandan titreyerek. Sarı metal çıpalı düğmeleri olan paltoları, savaş gemisi kurdeleli küçük,yuvarlak şapkalarıyla çarpışmaya hazır, bahçe kapısının hemen iç yanındaki çimenlik parçasında durdu Lottie’yle Kezia. El ele, yuvarlak ciddi gözlerini dikmiş, bir mutlak gerekliliklere, bir annelerine baktılar.“Onları bırakmak zorunda kalacağız düpedüz.
Hepsi bu. Düpedüz onları başımızdan atmak zorunda kalacağız,” dedi Linda Burnell. Tuhaf, küçücük bir kahkaha uçuştu dudaklarında; düğmeli deri minderlere yaslandı,gülmekten dudakları titrerken gözlerini yumdu. Neyse ki oturma odası perdeleri arkasından bu sahneyi izlemekte olan Mrs. Samuel Josephs tam o anda bahçe yolunda badi badi yürüyerek çıkageldi.
Şişko, gıcırdayan beden bahçe kapısına yaslandı, kocaman pelte surat gülümsedi. “Meraklanmayın, Mrs. Burnell. Lottie’yle Kezia benim çocuklarımla birlikte çocuk odasında çay içerler, sonra da onları yük arabasına bindiririm.” Büyük anne bunun üzerinde durdu. “Evet, gerçekten de neredeyse en iyi çözüm bu. Size çok şey borçluyuz, Mrs. Samuel Josephs. Çocuklar, Mrs.Samuel Josephs’e, ‘teşekkürler’ deyin.”
İki durgun cıvıltı yükseldi: “Teşekkürler, Mrs. Samuel Josephs.”“Haydi bakalım, iyi küçük kızlar olun yaklaşın ” ilerlediler, “sakın unutmayın Mrs. Samul Josephs’e söylemeyi, şey istediğiniz zaman…”“Unutmayız, büyük anne.”