İtalya’da uzun yıllar dış haberler muhabiri olarak çalışan Chris Burton, gazeteciliği bırakmış, bir kitap yazmaktadır. İtalya’nın adı mafyaya karışan eski bir devlet başkanıyla yapacağı röportajla hayatının en büyük eserine son noktayı koyacağı sırada oğlunun intihar ettiğini öğrenir ve karısıyla birlikte Torino’ya doğru yola çıkar.

Londra’dan hareket etmeleriyle birlikte kader düşüncesi zihnine yerleşir. Bu, Burton çiftinin iki ülke arasında asılı kalan geçmişlerini, evliliklerini, aşk ve nefret dolu ilişkilerini, kendilerini anlamaya ve karşılarında duran korkunç gerçekle yüzleşmeye çalıştıkları bir yolculuktur aynı zamanda.

Kader Kitap özeti

Ingiliz gazeteci Chris Burton ve İtalyan eşinin oğullarının intihar haberini almalarıyla İngiltere’den İtalya’ya yolculukları suresince yani yaklaşık 48 saat boyunca gazetecinin zaman ve mekanda dönüşlerle dolu düşüncelerini okuyoruz.

Yazarın kendi deneyimlerinden de kaynaklı  İtalyan ve İngiliz kültür, devlet, politika, ekonomi karşılaştırması var. Bir adamın es, baba, yazar olarak hayatini, hayati ve kader denen olgunun var olup olmadığını sorgulaması süreci bu 48 saat. Şizofren oğlunun neden intihar ettiğini sorguluyor, oğlumun intihar ettiğini telefonla haber aldım.

Bir İtalyan, “Başınız sağ olsun,” diyordu. “Çok üzüldük.” Ahizeyi yerine bıraktığımda, acı veya vicdan azabı gibi bir şey zihnimin hızlı işleyişini bulandırmaya fırsat bulamadan, bunun, karımla benim sonumuz demek olduğunu son derece tedirgin edici bir açıklıkla kavradım.

Birlikteliğimizin sonu,demek istiyorum. Oğlunuz öldüğüne göre, dedim kendi kendime, bir yandan da bu kanıya ne kadar hızlı ve sarih biçimde, ölümle ilk temasta beklenebilecek duygulan tamamen es geçerek vardığıma şaşırarak, artık karımla birlikte yaşamaya devam etmemiz için hiçbir sebep yok.

Karım tamamen uyuşmuş durumdaydı. Takside daha çok vakit kaybedeceğimizi bildiğimden, onu South Ken metrosuna sürükledim. Karıma çok üzülüyordum, ama şimdiden, ilerideki tepkisine ilişkin, içimde giderek artan bir korku oluştuğunun farkındaydım. Tepkisi mutlaka cezalandırıcı olacaktı.

insanlar parmaklıkların etrafına yığılmıştı;iki üç dakikada bir hoparlörlerden anons yapılarak özürlü bir kadının St. james Parkı istasyonunda kendini trene zincirle bağladığı bildiriliyordu. Bir taksi bulmamız lazım, dedim. Hiç adeti olmadığı halde karım çocuk gibi beni izledi. Söylemeye gerek yok, boş taksi bulamadık.

 insan psikolojisine ilgi duyan herkesin bu romanı okumasını tavsiye ederim.