Gri kanatlı kuşlar, çığlık çığlığa martılar, beyaz köpüklere değerek geçip gidiyorlardı, tuzlu denize kanat vura vura. Minareleri kurşunkalemler gibi gökyüzüne uzanan camilerin avlularında itişip kakışıyordu. Darıya üşüşen ak güvercinler. Kulaklarımda bir ses… Gözlerimin önünde tahtaları eskimiş panjurlarıyla cumbalı evler, yaşlı çınarlar ve bir ceviz ağacı.

Koparmış ipini eski kayıklar gibi yüzer kışın sabaha karşı rüzgarda tahta cumbalar ve bir sac mangalın küllerinde uyanır uykudan büyük İstanbul’um.

İstanbul’da uyanmak istiyordum. İstanbul’la beraber uyanmak istiyordum ben de Nazım gibi.

Benim bulunduğum şehirde tepe yoktu. Mavi bir deniz yoktu. Rast peşrevi yoktu havada, Boğaziçi suları gibi akan… Bana doğduğum şehri çağrıştıran hiçbir şey yoktu Londra’da. Sadece Nazım’ın dizeleri vardı elimde, beni şehrime uçuran.

İçimde Kızıl Bir Gül Gibi, usta bir yazarın ustası saydığı bir yazara ödediği gönül borcu. Edebiyatının ve yaşamın sürekliliğine ilişkin zarif bir metin…

“ne zaman aşık olsam,içimde mis kokulu kızıl bir gül gibi dururdu zaman.çünkü ben aşık olmaya biraz da nazım yüzünden öykünürdüm gençliğimde” sözleriyle başlıyor yazarın.kulin çoğunlukla nazım’ın şiirlerine örnekler vermiş ve kendisinde bıraktığı etkiyi yaşamından anılarla anlatmış.

 

”kapıyı çalıyorum.

bu evde ben de senet vereceğim şeytana,

ben de kanımla imzalarım senedi.

ne altın istiyorum ondan,

ne bilim, ne gençlik.

hasretlik cana yetti, pes!

beni istanbul’a götürsün bir saatlik…”