Trevis kendine ve öğrendiklerine inanmak istemiyordu.Hatta o sabah,ortasında Milano Devlet Üniversitesi Psikoloji Enstitüsünün yükseldiği Guastalla Bahçelerine doğru giderken kalbinin bir parçası olanlara inanmayı hâlâ reddediyordu.
Hava çok soğuktu. Nefesi âdeta geceleri şehrin üstüne tüm ağırlığıyla çöken sise karışıyor, bu sert iklimde yoğunlaşıp buharlaşıyordu.
Geçirdiği son bir haftayı hayatından silmek için neler vermezdi. Günlerdir peşindeki o derin gerçeküstü hissin, tüm olup biteni ardından sürükleyerek yok olup gitmesini ne kadar da isterdi.
Çakıltaşlarının üstünde ayakkabılarının çıkardığı gıcırtılar,etrafindaki yoğun ve hayali sessizliği bölüyordu. Paltosuna sıkıca sarıldı; bahçelerin arasından hızla geçti.Titriyordu ama bunun tek sebebi soğuk değildi. Son günlerde kendini birçok farklı ruh hâli içinde bulmuştu; önce acı, sonra şüphe ve en sonunda güvensizlik.
Şimdiyse sıra en ilkel ve hatta ince kristal yapısı içinde belki de en saf duygudaydı. Artık sıra korkudaydı. Binanın eşiğinden geçer geçmez içeride kısıcak ve ağır hava sardı etrafını.Onu güvenlik görevlisi karşıladı:”iyi günler Profesör, herkes geldi bile. ”
Bazen gördüklerin, sadece aklının oyunudur…
“Muhteşem bir gerilim; sınırları zorlayan, canlı ve akıllı bir anlatım, okuyucuyu son sayfada zirveye çıkaracak bir roman.”
Trevis özensizce selam vererek ilerledi. Son yedi günde yaşananlar kim bilir kaçıncı kez gözlerinin önünden geçiyordu.
-Leone Editore-
“Olayları çözdüğünüzü sandığınız anda ortaya çıkacak gelişmeler ile şaşıracaksınız.”
-giallomania.it-
“Mario Mazzanti’den başarılı bir roman daha. Nefes kesen acımasız bir gerilim… Gerçek suçlunun son ana kadar tahmin edilemediği mükemmel bir kurgu. Sonuç ise mükemmel…”
-orasenzombra-