Ne zaman biter fırtına?

Deniz durulunca mı, sen limana varınca mı?

Gıpta edilecek bir sevgilisi, zengin bir yaşamı, tıkır tıkır işleyen bağımsız bir düzeni ve arada yoklayan migren dışında hiçbir sıkıntısı olmayan başarılı işkadını Jülide Develi bir sabah gözlerini evinin terasının ucunda, kendini boşluğa bırakmak üzereyken açar. Ancak oraya nasıl geldiği ve neden bu intihara teşebbüs ettiğine dair hiçbir fikri yoktur.

Jülide bu travmatik deneyimin nedenini bulmak için uğraşırken bir kendini keşfetme yolculuğuna çıkar. Yolu beş benzemez yabancıyla kesişir ve umulmadık duraklara ulaşır. Bu ortak yolculukta Jülide, herkesin geçmişinin aslında halen bugünde yaşadığını fark edecektir.

Dalgakıran, Cansu Canan Özgen’in geniş bir yelpazedeki deneyim ve birikiminden süzülüp kuvvetli kalemi ve canlı anlatımıyla harmanlanan usta işi bir ilk roman. Psikolojik gerilim, polisiye ve dramanın sularında yüzüyor, sinematografik kurgusuyla merak, şefkat, öfke ve sürprizin gelgitlerini yükseltiyor.

Sürekli atağa geçen migreni dışında başka bir sıkıntısı olmayan Jülide, gerçek ile rüya arasında teşebbüs ettiği intihar girişimin ardından tavsiye üzerine Nişantaşı’nda psikiyatrist Asaf Bedri ile iletişime geçer.

Tedavi yöntemi olarak birbirinden bağımsız beş farklı insan ile hemhal olacaktır Jülide. Her birisi, içinde farklı bir dünya barındırır. Bu beş kişi kendisinden parçalar taşır, ilginç ve bir o kadar heyecanlı kurgusuyla; hayattan silikleştikçe varoluşunu ispatlamak için kendi oluşturduğu kişiliklerdir bunlar.

Benliğiyle yüzleşmek, hayatını keşfetmek adına bir yolculuktur.

“Özünde var olana sarılacaksın sımsıkı.

Onu defalarca onaracaksın; epridiği yerden yamalayacaksın,

söküldüğü yerden teğelleyeceksin,

küçüldüğünde ekleyeceksin,

bollaştığında toplayacaksın.

Özünü çıkarır kenara koyarsan geriye boş bir kabuk kalır.

Kabuk her bir esintiyle bir yöne gider, sonra sert bir rüzgârda söner ve biter”