Cümle Kapısı; Kelimelerle değil, kelimelerle düşündüğümü anladım. Muhal’in yükümlü olup olmadığına bakılmaksızın, “her şeyi ana hatlarıyla belirten bir cümle” benim saplantımdır, mana birimimin bir cümle olduğudur.

Karmaşık cümleler konuşmayı tercih etmiyorum, çünkü o kadar şüpheliyim. Size genel olarak açıklayamam, bu yüzden kalbim kırıldı.

Taleplerin, makbuzların arkasında not alır.

Mektup zarfları, talepler, program kartları alanlarında.

Peçetelerde.

Kitapların kenarı, forma içinde.

Çizik yüzeylerine değil, köşelerine.

Oluşan ve sol; Bilinç, hatta Hoodlum bile, gözden kaçan bir kısmını bilen bir noktada daha sonra gözden kaçırılan bir noktada çok sayıda cümle buldum. Burada böyle bir giriş yolu açmıyorum.

Cümle kapısı: Kalbin giriş yolu.

Bu noktada, açıklama bilinmiyor, gizem belirsiz, bu yüzden beni kavra, bu giriş yolunu kapatmıyorum.

Beni peruser için özlem duyma özlemi ve daha dikkatli bir şekilde buluşma arzusu değil, çizik pedimde kalan cümleyi atma özlemi.

Hiçbir şey dememek, aynı eski şey.