“Sabır taşı olsa çatlar derler ya hani, ben o deyişi çok severim. Çatlayan bir taş…

Taşın o sabit, yekpare halini gözünün önüne getir ve sonra damar damar, usul usul, için için çatladığını. Hastalık işte böyle çatladı içimde. Şimdi ben sevgilimi değil, dünyayı terk edeceğim, o ise beni terk etmiş değil, uğurlamış olacak.”

Düşünceli bir ifadeyle ekledi: “Cehennem, ihtiyaç duyulmama hissidir benim için. Cennetse ihtiyaç duymama hissi. Kendi cennetime gidiyorum nihayet.”

Karin Karakaşlı’nın edebiyat dünyasında önemli bir yer tutan Can Kırıkları, ilk baskısının üzerinden geçen on beş yıl boyunca sevilerek okundu. Yeni okuyucular bulmak, başka kalplere dokunmak üzere yolculuğuna devam ediyor.

GİRİŞ den Kısa

Müjdeleyin, nefret ettirmeyin,

kolaylaştırın, zorlaştırmayın.

Hz. Muhammed s.a.v

Anneannemin hep ayrı yeri olmuştur gönlümde. Başka türlü muhabbetli’ydik bir birimizle. Parçaları kafamda ancak şimdi bir yere oturan ve o yüzden de ancak şimdi bir bütünün parçaları olduğunu hissettiğim bölük pörçük anılarım var onunla ilgili.

Bugünlerde sık sık beynime üşüşüyor ve içimi ürpertiyor. O benim Kuzgun Kadriye Nenem di. Gerçi ben onu bildiğimde artık saçları iyice aklaşmış’tı, ama dedemle çektirdikleri fotoğraflarda saçları ve gözleri kuzgun î bir parlaklıktay’dı.

Tahsin Dedemi hiç tanıyamadım. Ben doğmadan iki yıl önce, hiç de yaşlı sayılmayacak bir yaşta ölmüş. Kalp krizi. Ani ölüm yıkmış Kadriye Nenemi. Anıların, üzerine üzerine geldiği o evde daha fazla yaşayamamış. Bizim eve taşınmış.

Beni de o büyüttü.Onca yıldan sonra bile aile toplantılarında söz ne zaman dedemden açılsa,hemen gözleri dolardı. Sevgisinden de büyük bir minnet sezerdim onu anışında. “Nur içinde yatsın, rahmetli beyim bana bir gün laf söyletmedi” derdi sık sık. Dayım da her seferinde “Kimin söyleyecek lafı varmış sana Anam?” diye atılırdı. “Elhamdülillah” derdi anneannem telaşla. “Kimsenin yoktur.”Namazında niyazında bir kadındı.

Tüm sevdikleri için huşu içinde,içtenlikle dua ederdi. “Kadriye Hanım Teyze’nin ettiği dualar tutar” diye çevrede nam salmıştı. Eş dost gelir, dileklerinin, adaklarının gerçekleşmesi için dua etmesini isterlerdi. Kandil ve Kadir gecelerini dualarla geçirirdi anneannem. En dayanamadığı da ayrılıklar’dı.

Kim kimden ayrı düşmüşse “Sağ salim kavuşsun” diye Allah’a yakarırdı.