Muallâ kendisine çok tavsiye edilen bu kitabı okumakta hâlâ tereddüt ediyordu. Yapraklarını çevirdi. “Beni yalnız bırakmayınız!” diye başlayan bir sahifenin yukarısından ortalarına doğru gözleri, satırların basamaklarını ikişer üçer atlayarak aşağıya kadar inmişti.
Bir kaç yerde hep aynı cümle: “Beni yalnız bırakmayınız!”Gene o sahifelerde can çekişmesine benzeyen bulantılarla karışık .baş dönmeleri,titremeler ve baygınlıklar; yarı karanlıklar da yanaklarına kapamış ve dehşete düşmüş kadınlar, başı dizlerinin arasına doğru sarkmış bir adam gölgesi, boğulmalar ve çırpınmalar, beyaz birsavruluş içinde lâpalaşan insan kalabalıkları, çanlar, haykırışlar…Sahifeleri çevirdi.
Gözlerine ilişen satırların uyandırdığı parça parça hayalleri birbirine ekliyor ve kitapla kendisi arasındaki yabancılığı azaltmak için mevzuu biraz kavramağa müsait, umumi bir fikir edinmeğe çalışıyordu.Fakat, cüzlerden külle doğru ilk hamlede gitmek isteyen tecessüs birden bire hızını alamamıştı. Gözleri başka bir sahifenin ortalarına takıldı:
“Nihayet gözlerini iyice açmıştı. Bu sefer tam uyanış. Renkleri ve çizgileri iyice sallandıktan sonra yerli yerine oturarak biçimlerinin kabartmaları meydana çıkan büyük eşyayı tanımış, isimlerini hatırlamış ve uyandığını anlamıştı. Fakat henüz nerede olduğunu bilmiyordu. İçinde bir hatırlama korkusu var. Bütün mazi, bir tehlikeden uzaklaşır gibi halin şuurundan kaçıyor.