Yayımlandığı anda çoksatan listelerine giren, Hugo, Nebula, Locus, Bram Stoker ve SFX gibi ödülleri kazanarak zoru başaran Amerikan Tanrıları, bu kez yazarın tercih ettiği metinle karşınızda.
Kitabın onuncu yılı için hazırlanan bu özel çalışma, sadece yeni önsöz ve sonsözlerle değil, metne yapılan eklemelerle de genişletildi ve Neil Gaiman’ın hayal gücünü gözler önüne seren bu başyapıtın benzersiz bir edisyonu ortaya çıktı.
Gölge son üç yılını hapishanede geçirmiştir ve tahliyesine iki gün kala karısının ölüm haberini alır. Cenazeye katılmak için uçağa biner. Yanına en masum tanımla “esrarengiz” denilebilecek Bay Çarşamba oturur. Bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. “Artık Gölge on yaş daha yaşlı. Amerika da öyle. Ve Tanrılar beklemede.”
Gölge hapishanede üç yılını doldurmuştu. Oldukça iriyarıydı ve yeterli kadar bana – bulaşma tipli gözüktüğünden en büyük sorunu zaman öldürmekti.
Bu yüzden formunu korudu, kendi kendine para oyunları öğrendi ve bol bol karısını ne kadar çok sevdiğini düşündü. Hapishanedeki en iyi şey – Gölge’ye göre belki de tek iyi şey rahatlama hissiydi.
Bu, onu dalabileceği kadar derine daldırıp dibe vurduran bir histi. Birilerinin gelip onu yakalayacağı konusunda endişe etmiyordu; çünkü zaten yakalamıştı. Artık yarının ne getireceğinden korkmuyordu; çünkü dün zaten onu getirmişti.
Gölge, mahkum edildiği suçu işlemiş olmanın ya da olmamanın önemli olmadığına karar verdi. Onun deneyimlerine göre; hapishanede karşılaştığı herkes bir şeyden dolayı haksızlığa uğramıştı:
Her zaman otoritelerin yanlış yaptığı bir şey vardı; senin yaptığını söyledikleri, yapmadığın bir şey, ya da tam olarak yaptığını söyledikleri gibi yapmamış olduğun bir şey.
Önemli olan seni içeri atmış olmalarıydı. İlk birkaç gün içinde, argodan kötü yemeğe kadar her şeyin yeni olduğunu fark etmişti. Mutsuzluk ve hapis olmanın iç dondurucu saf dehşetine rağmen, iç rahatlığıyla nefes alıyordu.