Patlayan Şey Sam’i Kıl Payı Iskaladı

Kafasının üstünü yalayarak geçti ve arkasındaki duvara çarptı. Duvara çarpan sıvı ateş, bir tür jelleşmiş benzindi. Napalma benziyordu. Bir anda betona yapışmış ve çılgın bir yoğunlukla yanmaya başlamıştı.

Sam’in bakışları bir dakika boyunca şaşkınlıkla kilitlendi.

Akıldışıydı.

Olanakdışıydı.

Genç kız şiddet yüklü bir çığlık attı ve ellerini yeniden

havaya kaldırdı. Bu kez ıskalamayacaktı.

Bu kez Sam’i öldürecekti.

Bir parmak Şıklatacak kadar kısa bir süre geçer. Herkes ortadan kaybolur. Onlar. Yoklar.

Hiç kimse yok.

Gençler Hariç, Ergenler, Liseliler.

Etrafta tek bir yetişkin yok. Ne bir öğretmen, ne polis, ne doktor, ne anne baba. Telefon yok, Aydın rent a car internet yok, televizyon yok. Ne yaşandığını ortaya çıkarmanın yolu yok. Yardım çağırmanın yolu yok.

elini kaldırıp yeri işaret etti. Bir parça tebeşir tam da tahtadaki yarım kalmış ‘polinom’ artık her ne demekse yazısının hizasında yerde duruyordu.”Bu hiç normal değil,” dedi Quinn.

Quinn, Sam’den daha uzun ve daha güçlüydü ve en az onun kadar da iyi bir sörfçüydü. Hafif çılgın tavırları ve gülümsemesiyle ve tabii tuhaf giyim tarzıyla bugün üzerinde bol bir şort, asker bot lan, pembe, polo yaka bir tişört ve dedesinin tavan arasında bulduğu eski moda bir şapka vardı diğer çocukları kendinden uzaklaştırıp ondan uzak durmalarını sağlardı.

Hemen herkes onu tanırdı ama pek az kişi gerçekte nasıl biri olduğunu bilirdi. O, diğer sörfçülerle takılmayan bir sörfçüydü. Zekiydi ama dahi olduğus öylenemezdi. Yakışıklıca bir çocuktu ama kızların hemen dikkatini çekecek türden değildi. Diğer çocukların en iyi bildiği şey onun Okul Otobüsü Sam olduğuydu.