İyi bir romanın yaşamdan daha gerçek olabileceğini, Erdal Öz’ün romanını okuduktan sonra bir daha anladım… Ve insan bu romanı okurken insanlığından, yaşamından, konuşmaktan, görmekten, soluk almaktan utanıyor.

Bu romanı okuduktan sonra savaşsa savaşa eyvallah, ölümse ölüme eyvallah, ama işkence!..

Bu roman direnen adamın destanıdır. Kendi bedeninin güçsüzlüğünü yenen, aşağılanmayı yenen, iğrençliğini yenen, hastalıklarını yenen, gücün bile üstünde bir gücün destanıdır bu roman…

Bir şey daha söylemeliyim bu roman için: anlatılan ne kadar gerçekse ya da gerçekten daha gerçek duygusunu veriyorsa, dil de o kadar güzel olur. Gerçeğin dili güzel oluyor. Erdal’ın dibe çökmüş, mayalanmış ustalığı burada…

Nurilerle doluydu koğuş.Az önce silindiği belli, kurumaya yüztut- muş, üzerinde yol yol izler bulunan bir masanın başına, tahta bir sıraya oturdun. Dayanıp sürtüıımekten parlamış, sıvaları yer yer dökülmüş, yağlı duvara verdin sırtını.

Eski, kurumuş bir gazete yırtığının üzerinde getirip önüne bıraktıkları deliksiz peynir topağından iki üç parça koparıp çiğnemeye çalıştın.

Tahta dolabın alt gözünden çıkardıkları bayat ekmeğe elini bile sürmedin. Helaların bulunduğu yere açılan tam karşındaki kapıdan yıllanmış, keskin bir sidik kokusu gelip gelip yüzüne çarpıyor, havayı acılaştırıyordu.

«Kıdemli nerede?» demişti gardiyan.

Tıknaz, etine sıkı, orta boylu, katı görünüşlü biri, yatakların oralardan çıkıp gelmişti.

«Buyur dayı.» «Nuri bak sana birini getirdim, şimdilik burada kalacak.»
«Tamam dayı.» Gardiyan, sarkık göbeğinin üzerinde kavuşmayan daralmış ceketini iki yana savurarak yürümüş, elini omuzuna atarak kıdemlinin kulağına bir şeyler söylemişti.

Adının Nuri olduğunu öğrendiğin kıdemli, gardiyanın kulağına
fısıldadıklarını dinlerken gözucuyla sana bakarak başını sallamıştı. Gardiyan koğuştan çıkıp gidince, gelmiş, karşında durmuş, ilk kez gördüğü garip bir yaratığı şaşkınlıkla inceler gibi bir süre öylece bakmıştı sana. Yüzünde yumruk bekleyen bir boşluk duygusuyla kıpırtısız durmuştun.