Büyük Britanya’nın kanayan yarası Kuzey İrlanda uğruna gerçekleşen bir altın soygunu tüm dengeleri altüst edecek kadar önemlidir. Soygundan elde edilecek para IRA ve karşıtı grupların elinde her an silaha ve kana dönüşebilecektir.Ama her şey planlanan biçimde gelişmez ve umutlar İrlanda’nın köpüklü sularına gömülür.
Belfast Lough tarafından yağmur geliyordu. Köşeyi dönerken, bir patlama ve hemen ardından kent merkezinin karanlığından gelen silah takırtılarını duydu.
Bir elli boyundaki blucinli, balıkçı ceketli, kasketli ve omzunda bir denizci torbası asılı olan adam, hiç duraksamadan karşıya geçti. Tabelasında “Albert Hotel” yazan bina aslında denizcilerin kullandıkları ve üç evin birleştirilmesiyle yapılmış bir pansiyondan başka bir şey değildi.
Kapısı açıktı, elinde gazete olan kel kafalı bir adam dışarı bakıyordu. Uzakta bir patlama daha oldu. “Tanrım!” dedi adam. “Çocuklar bu akşam bayağı çalışıyorlar.” Ufak tefek adam merdivenin başından, “Daha önce bir oda için telefon etmiştim,” dedi.
“Adım Keogh.” Sesi daha çok bir İngilizi andırıyordu ve belli belirsiz bir Belfast aksanı vardı. “Ah, evet… Bay Keogh. Gemiden mi indiniz?”
“Öyle sayılır.” “Eh, yağmurda durmayın, içeri gelin de gereğine bakalım.” Tam o anda köşeden arka arkaya iki cip göründü. Sürücünün arkasında kırmızı bereli, çelik yelekli ve her birinin elinde birer makineli tüfek olan üç asker oturuyordu. Meydanın öte yanında karanlığın içinde kayboldular.
Yaşlı adam, “Tanrım!” dedi yine içeri girerken. Keogh da ardından yürüdü. Otel, bir masa yerleştirilmiş dört köşe holü ve daracık merdiveniyle pek yoksul görünüyordu.
Beyaz boyası geçen yıllar boyunca sararmış, duvar kâğıdı solmuş, yer yer rutubet lekeleriyle kaplanmıştı. Yaşlı adam, Keogh’un imzalaması için kayıt defterini uzattı.
“Kurallar böyle. Ev adresi. Bundan sonra uğranacak liman. Her şey.” “Bence bir sakıncası yok.” Keogh gerekli yerleri doldurup defteri geri itti.
“Martin Keogh, VVapping, Londra…
Yıllardır Londra’ya gitmedim ben.”
“Güzel kenttir.”
Keogh bir sigara çıkarıp yaktı.