Kolera Günlerinde Aşk, terk edilmiş bir sevgilinin, gençlik yıllarından başlayıp yaşlılığın alaca karanlığına dek süren yarım yüzyıllık devasa aşkının öyküsü.
Kaçınılmaz bir şeydi: Acı badem kokusu ona mutsuz aşkların yazgısını anımsatırdı hep.Doktor Juvenal Urbino, yıllardır kendisi için önemini yitirmiş bir olayla ilgilenmek üzere koşup geldiği, hâlâ alaca ışığa gömülü odaya girdiği an ayrımına vardı bunun. Antilli göçmen,harp malulü, çocuk fotoğrafçısı, satrançta en yufka yürekli rakibi, bir altın siyanürüyle belleğin işkencelerinden kurtarmıştı kendini.
Ölüyü, her zaman içinde yattığı portatif karyolada, zehri buharlaştırmak için kullanılmış olan küvetle taburenin yanında, bir battaniyeyle örtülü buldu.
Yerde, karyolanın ayağına bağlı,boylu boyunca uzanmış, Danimarka cinsi,iriyarı, göğsü kar beyazı, kara bir köpek ölüsü,onun yanında da koltuk değnekleri vardı. Hem yatak odası, hem de laboratuvar işi gören boğucu, karmakarışık oda açık bir pencereden giren tan ışığıyla yeni yeni aydınlanmaya başlamıştı, ama ölümün gücünü algılamaya yetecek kadar ışık vardı içeride.
Bir polis komiseri, stajını belediye dispanserinde yapan gencecik bir tıp öğrencesiyle birlikte kendisinden önce gelmişti; Doktor Urbino gelinceye dek havalandırıp ölünün üstünü örtenler onlardı,ikisi de onu, bu kez saygıdan çok başsağlığı dileği içeren bir ağırbaşlılıkla selamladılar; onun Jeremiah de Saint Amour’la arkadaşlığının derecesini bilmeyen yoktu çünkü.
Ünlü hoca,her günkü genel klinik dersine başlamadan önce, her zaman tüm öğrencilerine yaptığı gibi,teker teker onların ellerini sıktı, sonra işaret ve başparmaklarının ucuyla bir çiçekmiş gibi örtünün ucunu tuttu, kutsayıcı bir pintilikle yavaş yavaş ölüyü ortaya çıkardı.
Okuyacağınız kitap akıcı şekilde devam ediyor.Okumanızı tavsiye ederiz.