Cervantes, Kızılderililerin kimlerle savaşmak zorunda kaldığını soykırımın yapılmakta olduğu yıllarda susmamakta kararlı olan Sançho’nun ağzından açıkça yazar:

“Babamız, Amerika’nın alçakların barınağı, fahişelerin sığınağı olduğunu söylemedi mi?”

Don Kişot sinirlenir: “Kes sesini dedim.”
Ve Cervantes, Sançho’yu konuşturmaya devam eder: “Hint Adaları’na doğru yola çıkan herkes vicdanını rıhtımda bırakır

Bir yaz akşamı Boğaz’ın ortasındaki Kız Kulesi’nin beyaz duvarlarında Kızılderililerin vahşi olarak gösterildiği bir kovboy filmi izlediğinizi düşleyin…

İşte, o an, omuzunuza konan martı kulağınıza şunları söyleyecektir: “Kız Kulesi”ne de bakıyorsun, Kızılderililere de… Ama gerçeği göremiyorsun… Gel benimle.”

Yukarı mahalleden gelen çocuklar ellerindeki mantar tabancaları ateşlerken bir yandanda bağırırlardı:” Hepiniz öleceksiniz, pisKızılderililer” …Mantar tabancalarımız olmadığı için rolleri değiştirecek gücümüz yoktu.

O yıllarda, çizgi romanlardan ve sinemadan Amerika yerlileri hakkında yalan yanlış bilgi edinen tüm çocuklar, Kızılderili olmanın sonunda kaybetmek anlamına geldiğini çok iyi biliyorduk.

Yenilen taraf olacağımızı bilsek de, yaptığımız oklar ile aşağı mahalleyi savunmaktan başka şansımız kalmazdı. Çünkü, gideceğimiz başka bir yer yoktu!..

23 Nisan törenlerinde subay kılığına sokulup, okulun en önünde yürütülen, saçları özenle taranmış çocuklar gibi üniforma sahibi olduğumda çok sevinmiştim.

Annem ile evden eve geziyor, “Maşaallah”sözüyle birlikte yüzüme savrulan tükürükler karşısında bir hindi gibi kabarıyordum. Gerçeği sünnetçinin karşısına oturtulduğumda anladım:

Üniformanın kan ile bir ilişkisi vardır!..

O günden sonra da, askerler karşısında çıplak savaşan Kızılderililerin sünnetten korktukları için üniforma giymediklerini sandım.