İlk yolculuğuna başlamış ve tüm İhtişamıyla denizde süzülen bir gemi… İçinde, birçoğu önemli makamlarda görev yapan binlerce yolcu… Pusuda bekleyen düşmanlar ve Gecenin sessizliğini jilet gibi kesen bir patlama sesi…
Başkan Clifton, tehlikenin kıyısında yürüdüğünü biliyordu. Ancak gemisi Buckingham’ın saldırıya uğraması onun için beklenmedik bir durumdu.
Patlamanın ardından karşı karşıya kaldığı meraklı soruları cevaplamaktan kaçınıyordu. Ancak artık, kendini korumak istediği tehlikenin kıyısında değil tam ortasında yürüyordu.
Brendan kamaranın kapısını vurmadı, tokmağı çevirdi ve kimsenin görmediğinden emin olmak için arkasını kolaçan ederek içeri girdi.
Gecenin bu vaktinde genç bir adamın daha üst sınıftan birinin kamarasında ne aradığını açıklamak zorunda kalmayı istemiyordu. Veya birilerinin bu konuda yorum yapmasını.“Gelen giden olabilir mi?” diye sordu kapıyı kapattıktan sonra.“Yarın sabaha kadar kimse rahatsız etmez, o saatten sonrada rahatsız edilecek bir şey kalmayacak zaten.
”“Güzel,” dedi Brendan. Dizlerinin üzerine çöküp büyük sandığın kilidini açtı, kapağını kaldırdı ve bir ayda tamamlayabildiği kompleks makine parçasını inceledi. Sonraki yarım saati, kablolarda gevşeme olup olmadığını, tüm göstergelerin doğru konumda durup durmadığını ve saatin, düğmenin temasıyla çalışmaya başlayıp başlamadığını kontrol etmekle geçirdi.
Her şeyin mükemmel bir uyum içinde çalışacağından emin olana kadar da ayağa kalkmadı.“Hazır,” dedi. “Ne zaman faaliyete geçirilmesini istiyorsun?
”“Sabah üçte.
Ve bütün bunları kaldırmak için de yarım saate ihtiyacım var.” Daha yaşlı adam çifte gerdanına dokunup “Öteki kamarama geçebilmek için,” diye ekledi.
“Jeffrey Archer, okuyucuya hikâyenin devamında ne olacağını merak ettiren eşsiz bir yetenek.”
-The Washington Post-