Kemik Büyüsü; Seattle’da heyecan dinmek bilmiyor…

Yakınlarda bir ekinoks olacak, bu nedenle hayat bizler için gittikçe zorlaşacak gibi görünüyor…

Camille ve arkadaşlarını tehlikeli yolculuklar, esrarengiz ziyaretçiler ve tüyler ürpertici bir savaş bekliyor.

Geçmiş, arkadaşlarımız Iris ve Chase’in peşini bırakmamakta kararlı. Rüyalarımın ejderhası Dumanlı ise ailesi ile benim aramda bir tercih yapmak zorunda.

Camille yaşadığı değişikliklere tümüyle ayak uydurmaya çalışırken, o ve arkadaşları oldukça zorlu günler geçirecek gibi görünüyor.

Bütün bu sorunlara bir de şehre sızmış rütbeli bir iblisi eklediğinizde nasıl bir karmaşayla karşı karşıya olduğumuzu tahmin edebilirsiniz.

“Kemik Büyüsü kelimelerle ifade edilemeyecek kadar güzel bir roman. Yasmine Galenorn, serinin bu kitabında D’Artigo kardeşlerin işini oldukça zorlaştırıyor.

Büyü ve tutkunun karışımı insanı adeta tutsak ediyor.”
-The New York Times-

Koş! Çık git buradan! Morio beni demir kapıya doğru itti.Nedenini sormadan kapıya doğru koşup demirlerin yanından dikkatlice geçtim. Mezarın dışına açılan merdivenlere yaklaşırken, Morio’dan gelen diğer bir haykırışla durup ona döndüm. İçinde kafataslarının bulunduğu çantasını yere koymuştu ve her iki elinde de çantasından çıkardığı kıvrık uçlu birer hançer vardı.

Bunlar benim düğün hediyemdi fakat Morio hançerlerin oymalı boynuz kollarına hiç hayranlık duyuyormuş gibi bakmıyordu.Şimdi gösteri zamanıydı.İki insan diğer bir deyişle iki beden, uzun dolambaçlı adımlarla Morio’ya doğru yöneldi.“Şunların ellerini kesebilir misin?”Morio öfkeyle homurdandı.

“Ah tabii. Hançerleri saplayıp, kafalarını keserim onların. Gerçekçi ol, kadın. Zor bir görevimiz var.”“Hey, bu şekilde hayat daha kolay olurdu,” diye bağırdım fakat haklı olduğu bir nokta vardı.Morio’nun savaşamadığından değil, aslında inanılmaz bir savaşçıydı,ancak ufak bir problemle karşı karşıyaydık.

Düşmanlarımız tam anlamıyla canlı değillerdi. Ölü ve tehlikelilerdi.Bir tanesi göründüğü gibi yürüyen bir et yığınıydı. Normalde bir zombiyi mezara götürmek pek zor sayılmazdı çünkü zombiler sürünen beyinsiz yaratıklardı. Buda diğerleri gibi çok zorluk teşkil etmiyordu. Fakat biz muhtemelen ölümcül bir hata yapmıştık. Diğeri bizim amacımızın farkındaydı ve bir şeyler fısıldıyordu.

Deney için bir şeytanın cesedini seçmemiz veya bedenin içine bir ruh çağırmış olmamız ve bu ruhun büyü kullanmayı bilmesi, pek işe yarar bir durum değildi. Evet, ciddi şekilde mahvolmuştuk. Ben Morio’nun yanına doğru koşarken, o havaya sıçrayıp döndü ve birinci cesedin doğrudan göğsüne bir tekme indirdi. Yaratık sendeleyerek geri düştü ve duvara çarpıp yere yığıldı.