Yazma zevkinden daha önce birçok kez bahsettim ve artık bu konuyu temcit pilavı gibi tekrar gündeme getirmek istemiyorum ama bir itirafta bulunayım: yaptığım işin ticari yönünden de bir amatöre has, hafifçe çılgın bir zevk alıyorum.

Bu konuda beceriksizlikler yapmak, çeşitlilik yaratmak ve sınırları zorlamak hoşuma gidiyor.

Görsel romanlar (Storm of the Century, Rose Red), seri romanlar (Yeşil Yol) ve internet üzerinden yayınlanan seri romanlar (The Plant) denedim.

Önemli olan daha fazla para kazanmak veya yeni pazarlar oluşturmak değil; farklı yollarla yazmanın etkisini, sanatını ve hünerini görebilmek, bu şekilde işlemi tazelemek ve sonuçta ortaya çıkan eseri bir diğer deyişle hiyakeleri olabildiğince parlak ve başarılı kılmak.

Kâğıdın üzerinde gezen kalemin sesi duyuldu. İlk sesin sahibinin doktora bir dosya uzattığını hayal edebiliyordum.

Ah, sevgili İsa, ne olur ölmüş olmayayım!

Çığlık atmaya çalıştım ama yine hiç ses çıkmadı.Ama nefes alıyorum… değil mi?

Yani nefes aldığımı hissetmiyorum ama ciğerlerim iyi, uzun süre su altında kalınca olduğu gibi hava için yırtınmıyor, bu iyiyim demektir, değil mi?

Ama ölüysen, diye mırıldandı derinden gelen ses, ciğerlerin hava için zaten yırtınmaz, değil mi?

Hayır…

çünkü ölülerin akciğerlerinin oksijene ihtiyacı olmaz. Ölülerin ciğerleri… durumu öylece kabullenir.