Gerçek özgürlük, yüreğinin sesini dinleyebilmektir… 

Yaşadığı elma çiftliğinden bir adım bile uzaklaşamayan güzel ve hüzünlü Mariah ile gittiği hiçbir yerde birkaç günden fazla kalamayan yakışıklı, umursamaz serseri Deli Fişek; birbirlerinden çok farklı iki insanın yollarının kesiştiği yerde doğan bir aşkın hikâyesi… 

Mariah küçük yaşta evden ayrılmış, aşkın en acı verici haliyle tanışmış ve ailesinin yanına geri dönmek zorunda kalmıştır.

Yüzleşemediği gizli geçmişi onu çiftliğin çitleri arasına hapsetmiş, hayatın renklerinden, duygulardan uzak tutmuştur. Kendine geçici bir iş arayan Deli Fişek çiftliğe geldiğinde ikisinin de aklının ucundan bile geçmeyecek bir şey olur ve aşk mucizevi bir şekilde kalplerini ele geçirir.

Mor yıldız çiçeklerinin, kızarıp olgunlaşmış elmaların, sonbahar rüzgârlarının arasında gizli buluşmalarla, kaçamak dokunuşlarla yaşanan tutkulu bir aşktır onlarınki. Ama Deli Fişek gibi gezgin ruhlu bir adam için özgürlüğünden vazgeçmek çok zordur.

Bir tarafı kalmak istese de bunu aşk uğruna bile yapabileceğinden emin değildir. Böylece iki sevgili, hüzünlü bir yol ayrımına gelir. 

Aşkın insanın hayatına anlam katan güzelliğine, verdiği cesarete ve güce dair yürek burkan, şaşırtıcı bir roman…

İlk yumruğu Deli Fişek yedi. Tam çenesine isabet eden o sert yumruk onu tökezletip iplere yapışmasına sebep olmuştu. Keskin, metalik kan tadı ağzına doldu.

Kalabalıktan tezahüratlar yükseldi. Deli Fişek başını iki yana sallayıp gözlerini kırpıştırdı ve görüşü berraklaştı. Kalabalık gözlerini dikmiş, ona bakıyordu. Bakışlarını yukarıya kaldırmış yüzlerce surat, soluk, kopkoyu renkli kıyafetler denizinin üzerinde açık pembe halkalar misali duruyordu. Beklenti içinde fısıldaşıyorlardı.

Deli Fişek gözlerini kapatıp dinledi, bundan sonra olacakları beklemeye başladı. Bekliyor, bir an önce başlamasını istiyordu. Yavaş yavaş, temkinli bir şekilde başladı. Tek bir ses yükseldi ve her şey bir çift elin alkış tutmasıyla oluverdi. Biri ona eşlik etti, sonra biri daha, biri daha, ta ki o sıcak ve kupkuru Teksas havası nefes alan, yaşayan bir coşkulu sesler canavarına dönüşene dek.

Tezahüratlar nabız atışı gibi uyum içinde yükselmeye başlamıştı.

“Deli Fişek, Deli Fişek, Deli Fişek…”

Adrenalin tüm vücudunu sararken Deli Fişek’in nefes alıp verişi hızlandı. Tanrım, bunu seviyordu. İplerden uzaklaşıp uyduruk ringin ortasına atıldı. Panayır alanına umutlu bir sessizlik çökmüştü. Deli Fişek ağzından sızan kanı elinin tersiyle sildikten sonra rakibine ağır ve uyuşuk bir ifadeyle sırıttı. Daha önce de yüzünde defalarca beliren aynı umursamaz, canım yanmadı ki, diyen sırıtıştı bu.

“Elinden bu kadarımı geldi Sue?”

Karşısındaki iri yarı, kıllı adam gözlerini ona dikti. Jam bon büyüklüğündeki ellerini tehlikeli birer yumruğa dönüştürmüştü.

“Benim adım Stew, seni pislik.”

“Stew mu?

Stewart in Stewu gibi mi yani?”

Deli Fişek izleyicilere döndü.

Herkes sözleşmişçesine ona doğru eğilip bekledi… bekledi.

“Demek öyle.”

Kelimeler ağzından ağır ağır dökülüyordu. “Oysaki o yumruktan sonra ben senin adının Susan olduğunu düşünmüştüm.”

K alabalık kahkahalara boğuldu.

“Seni küstah piç kurusu…”

Stew öne doğru atıldı.

Deli Fişek sola kayıp eğildi ve arkasını döndü.

Stew tökezleyerek durdu, etrafına bakındı. O kaba suratında şaşkın bir ifade belirmişti.

“Ah, Stew …” diye alay etti Deli Fişek.

Stew sesin geldiği yöne döndü. Ve Deli Fişek o anda yumruğu indirdi.

Hem de ne yumruk.

Stew iplere doğru geri geri tökezleyip destek almak için tutundu.

Deli Fişek başını eğip yumruğuna baktı ve başını iki yana salladı.

“Lanet olsun, acıdı mı yoksa Sue?”

Alkış sesleri kahkahalara karışmıştı şimdi.

“Sen ne diyorsun?..”

Stew ipten uzaklaşıp Deli Fişek’in üzerine atıldı.