Sevgilim.
“Gitmek fiziksel bir eylem değildir” diyordu bir şair. O düşünceye tutunuyorum. Kalbin, ruhun, benliğin bana aitken, gülüşün yüzümde bir mühürken, kim gitti diyebilir senin için?
Buradasın işte, bu odada, bu sokakta, bu şehirdesin. Köşede, en sevdiğin koltukta oturmuş, zamanlara ve mekanlara meydan okuyan bizi izlemektesin.
Gitti diyorlar senin için.
Sevgilim.
Sen kendinden gidebilir misin?
Çok Kalabalık bir Ortamda
oturuyorsun ya Dengesizin biri
sandalyeni düşürür ve
kaldırmadan gider.kimsede
o sandalyenin düştüğünü
umursamaz öylece yerde
kaldırılmayı bekler.
Şu sıralar o Sandalyeler gibiyim.
Herkes yarım kaldığından şikayetci
oysaki ben yarım bile kalamadım.
Sevilmenin tadını asla bilmedim.
Sevmeye gelincede doyasıya
Kendini sevdirmedin bile
ben asla tamamlanamadım.
Kimsede tam anlayamadı.